Κι ερχόσουν θάλασσα, κατά πάνω μου ερχόσουν,
στα κύματα ξέστηθη, λιονταρωμένη! Άπλωνα τα
χέρια στα στήθια να σ’ αγγίξω… Μα μόνο η αλισάχνη
μου’ μενε στα χείλη … Ίσαμε τους αρμούς η αρμύρα
σου πάλευε να με ταϊσει! Ω, θάλασσά μου Μάνα
Παναγιά! Οι πόνοι σου με γέννησαν μια Κυριακή
του Θεριστή!
Γαλάζιε άγγελε της μέθης τα φτερά σου δάνεισέ μου
πέρα κι απ’ το όνειρο για να πετώ, ψυχή γαλάζιο κι
όνειρο αμάλγαμα θείο θάλασσά μου! Πές μου τι
πρώτα μου φέρνεις στην ψυχή; «Τυλίξου στον
αφρό, άσεμε στης Μεσόγειος τις απλωσιές
ταξιδευτή να σε πλανέψω του μισεμού Οδυσσέα
δική σου θάλασσα να πλάσω ουράνιο τόξο μέσα στην καρδιά…»