Η γραφή μου Αποτελεί έργον Αυτό χειρος
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ
Κάθε βιβλίο
Που γράφω
Με απομακρύνει
Από τον τάφο.
Έκτη, από το 2012, ποιητική συλλογή του Σχολικού Ψυχολόγου Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλου που γεννήθηκε και ζει στη Λεμεσό έχοντας στο ενεργητικό του ένα συστηματικό έργο σε θέματα εκπαιδευτικά κυρίως σε ζητήματα σχολικής αποτυχίας, λειτουργικού αναλφαβητισμού, νεανικής παραβατικότητας, βίας στο σχολείο, χρήσης ουσιών και αγωγής υγείας. Η διατριβή του στο ΕΚΠΑ είχε ως θέμα τον Λειτουργικό αναλφαβητισμό με άξονα τον Σχολικό αποκλεισμό και συνέπεια τον σχολικό πόνο. Από τις εκδόσεις Μανδραγόρας κυκλοφορούν τα δοκίμιά του: Άουσβιτς, Το τέλος του ανθρώπου, Εγχειρίδιο για τον Ναζισμό (2002), Ουδέν σχολείον (ουδέν Σχ Όλοι ο), με εισαγωγή του Κώστα Γουλιάμου (2022), Φυλακισμένα γράμματα (2023), καθώς και το έργο του Ποίηση και ζεϊμπέκικος, Χαρμολύπη/ Μακρύ ζεϊμπέκικο με τον μουσικό Γιώργο Τζώρτζη (2017). Έχουν εκδοθεί επίσης 4 ποιητικές συλλογές [Ανατολή ηλίου Αναστολή θανάτου (2014), 4η ποιητική Συμπλοκή (2018), Καταρρακτώδεις οχιές (2020), Τα πένθη μου ― Τα έθνη μου μετά των ανοίκειων Στ Ήχο Ζω ωαρίων (2022)] με εμφανή τον υπερρεαλιστικό, γλωσσοκεντρικό/γλωσσοπλαστικό και κριτικό παιγνιώδη (αυτο)σαρκαστικό λόγο. Αλλά και αποκαθηλωτικά ερωτικό: Το όνειρο/ Αντιστέκεται/ Στην λογική/ Του νεκροταφείου/ Όπως την λεβάντα/ Που επιμένει/ Να ανθίζει/ Επί πτωμάτων/ Θυμίζοντας/ Πως το χρωμάρωμα/ Των ματιών σου / Δεν μπορεί να ταφεί/ Πως η ιστορία δεν έχει θάνατο («Η λογική του νεκροταφείου»).
Ήδη από την πρώτη του ποιητική συλλογή Σωμα το ποίηση (Νήσος 2012), ο Μιχάλης Παπαδόπουλος χάραξε τον δικό του, ξεχωριστό, δρόμο στην ελληνική ποίηση. Στο κέντρο της ποιητικής του βρίσκεται η γλώσσα από την οποία η ποίηση αποσπά καινά νοήματα. Ο ποιητής διασαλεύει τη γλώσσα, επιχειρώντας να την ανατρέψει. Αντιστέκεται στη γλώσσα, στον τετριμμένο, συμβατικό κόσμο που η γλώσσα αναπαράγει: στον ελλιπή συναισθηματικό και πολιτικό κόσμο στον οποίον η γλώσσα παραπέμπει. Ανατρέποντας τη γλώσσα, σπάζοντας το σκληρό κέλυφος του συμβατικού λόγου, ο Μιχάλης Παπαδόπουλος δημιουργεί ένα χώρο δικό του, χώρο ελπίδας, που διεκδικεί από το θάνατο», γράφουν μεταξύ άλλων στο εισαγωγικό κείμενο της συλλογής οι Λεωνίδας Εμπειρίκος και Νίκος Σιγάλας συμπληρώνοντας: Στο κέντρο της συλλογής, το συγκλονιστικό ποίημα «Νόσος» περιλαμβάνει και τη μόνη, συνειρμική, αναφορά στην Νήσο (Κύπρο). Πρόκειται για ένα ποίημα σπάνιας εσωτερικότητας και δύναμης. Η «Νόσος» οδηγεί στο σκοτεινό πυρήνα του κόσμου μας: τον φόβο. Ο φόβος όμως, τον οποίον αποδέχεται ο ποιητής, δεν γίνεται επ’ ουδενί αφορμή μιας καταθλιπτικής ποίησης. Η ποίηση του Μιχάλη Παπαδόπουλου είναι θεμελιωδώς αγωνιστική: όταν «Η θλίψη/ Ανεβ[αίνει] / Σε επικίνδυνα / Ύψη» δεν απειλεί με κατάθλιψη αλλά «Απειλεί με νέα / Ποιητική Συμπλοκή» – η έκφραση «Ποιητική Συμπλοκή» σημαίνει άλλωστε στο ποιητικό του ιδίωμα ποιητική συλλογή.
Η νέα ποιητική συλλογή του Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλου Αιτητής ποιητικού ασύλου έρχεται και πάλι να ταρακουνήσει τον αναγνώστη. Το βιβλίο αφιερώνεται στη στενή φίλη του Μιχάλη Νίτσα Οικονομίδου ενώ ευχαριστίες απευθύνει για τη στήριξη στον αγαπητό του φίλο Φοίβο Σπάρο, στη Μύρια Τσιάκκιρου για την πληκτρολόγηση και στον ζωγράφο Γιώργο Χιώτη για το εξώφυλλο.
Ο Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου το 1952. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Aix-Marseille I στη Γαλλία. Συνεργάστηκε ως ερευνητής και δίδαξε στο Ινστιτούτο Διδακτικής και Παιδαγωγικών του ίδιου πανεπιστημίου. Από το 1976 που επέστρεψε στην Κύπρο, εργάστηκε ως εκπαιδευτικός ψυχολόγος στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Το 1997 απέκτησε τον τίτλο του Διδάκτορος από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει διδάξει ως επισκέπτης Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Aix-Marseille, ως ειδικός επιστήμονας στο Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου καθώς και στην Παιδαγωγική Ακαδημία και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου. Για τις δημοσιεύσεις του και τις εργασίες του στα πιο πάνω επιστημονικά πεδία έχει αναγνωριστεί ως εμπειρογνώμονας από πανεπιστήμια της Ευρώπης, διεθνείς και Ευρωπαϊκούς οργανισμούς, όπως την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Συμβούλιο της Ευρώπης, την UNESCO, το Υπουργείο Παιδείας της Γαλλίας, καθώς και από άλλους επιστημονικούς φορείς.