Έως και τη δεκαετία του 1950, αλλά και μετέπειτα, η νεοελληνική (δημοτική) γλώσσα είχε μεν επικρατήσει στη λογοτεχνία και σε άλλους κλάδους της πνευματικής ζωής, είχε όμως μείνει ανεξέλικτη στη νομική επιστήμη στη διατύπωση του δικαίου και στις εφαρμογές του, όπως η νομοθετική, η δικαστική και η διοικητική λειτουργία. Προφανώς, βέβαια, και επειδή υπήρχε ένα θεσμικό κώλυμα: Ήταν η αποτρεπτική διάταξη στο Σύνταγμα του 1911 -η οποία επαναλήφθηκε «ωσεί απολίθωμα» και στις μετέπειτα αναθεωρήσεις του, έως και το 1952- που όριζε ότι «Επίσημος γλώσσα του κράτους είναι εκείνη εις την οποίαν συντάσσονται το πολίτευμα και της ελληνικής νομοθεσίας τα κείμενα. Πάσα προς παραφθοράν ταύτης επέμβασις απαγορεύεται».