Ἀπὸ τῆς ἁπλῆς δυσφορίας μέχρι τῆς κοινωνικῆς «μειώσεως» καὶ τοῦ θανασίμου μίσους, ἡ κλῖμαξ αὐτὴ τῶν ἀρνητικῶν συναισθημάτων διέπει τὴν ψυχολογίαν τῆς μάζης. Ἀποκλεισμένη ἐκ τῶν θετικῶν ψυχικῶν συναισθημάτων καὶ πολιτιστικῶν ἀξιῶν τῆς κυριάρχου ὁμάδος -τῆς ἱκανοποιήσεως τῆς ὑπεροχῆς, τῆς ἀναπτύξεως τῶν δημιουργικῶν συναισθημάτων τοῦ οἰκογενειακοῦ καὶ τοῦ κοινωνικοῦ βίου, τῆς ψυχικῆς ἠρεμίας καὶ καλλιεργείας, τῆς πνευματικῆς συγκεντρώσεως, εἰς τὰ ὁποῖα βασίζεται ὁ πολιτισμὸς- ἡ μᾶζα εὑρίσκεται, ἀπογυμνωμένη καὶ ἀρνητική, ἄντικρυς ἀντίθετος πρὸς τὸ «καθεστὼς». Ἡ μᾶζα ἀποτελεῖται εἰς τὸν ἀρνητισμόν της αὐτὸν ἐκ παντὸς κοινωνικοῦ ἀνθρώπου -ἀδιακρίτως κοινωνικῆς τάξεως- ὅστις ἐξ οἱουδήποτε λόγου τὸν συμμερίζεται.

[...] Ὅτι τὸ φαινόμενον «μᾶζα» εἶναι φαινόμενον ἑτερογενές, φαίνεται ἐκ πρώτης ὄψεως ἐκ τῆς ποικιλίας τῶν κοινωνικῶν τύπων, οἵτινες ἀπαρτίζουν αὐτήν. Θὰ ἴδωμεν ἀλλαχοῦ ὅτι πρόκειται περὶ φαινομενικῆς καὶ κοινωνιολογικῶς ἀσημάντου ἑτερογενείας. Τί ὅμως κοινὸν συνδέει τὰ διάφορα ταῦτα ἄτομα; Ὁ ἀρνητισμός, ἡ ἐπαναστατικὴ διάθεσις αὐτῶν εἶναι προφανής. Αἱ αἰτίαι τοῦ ἀρνητισμοῦ καὶ τῆς ἐπαναστατικῆς ταύτης διαθέσεως εἶναι ἐπίσης κοιναί: ἡ παρεμπόδισις τῆς ἐλευθέρας ἀναπτύξεως τοῦ ὁρμεμφύτου τῆς ὑπεροχῆς, (πρῶτον), ἡ φυσικὴ κατωτερότης ὡρισμένων κοινωνικῶν ἀτόμων εἰς τὸν ἀγώνα τῆς ὑπεροχῆς (δεύτερον). Ὅτι αἱ δύο αὐταὶ αἰτίαι, κοινὴν ἔχουσαι τὴν βάσιν -τὸ ὁρμέμφυτον τῆς ὑπεροχῆς- εἶναι λίαν μεταξύ των διάφοροι εἶναι φανερόν: διότι ἡ μὲν πρώτη εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἐπαναστατικότητος τῶν φυσικῶς ζωτικῶν δυνάμεων, τῶν ὁποίων ἡ φυσικὴ καὶ ἀντίστοιχος -οὕτως εἰπεῖν «δικαία»- ὑπεροχὴ τεχνητῶς παρεμποδίζεται· ἡ δὲ δευτέρα εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἐπαναστατικότητος τῶν φυσικῶς κατωτέρων εἰς ζωτικότητα στοιχείων, τῶν ὁποίων ἡ «ὑπεροχὴ» δὲν ἀνταποκρίνεται παρὰ εἰς εὐσεβῆ αὐτῶν πόθον καὶ δὲν ὑπάρχει παρὰ εἰς τὴν φαντασίαν αὐτῶν, ὅπερ κατ’ ἀκολουθίαν σημαίνει καὶ τὴν φυσικὴν ἀδυναμίαν πρὸς ἔμπρακτον ἐπιβολὴν τῆς ἀνυπάρκτου ταύτης ὑπεροχῆς (συμπέρασμα κοινωνιολογικῶς σπουδαιότατον).