Ο Γκόρντον Κάμστακ, όμως, μισεί τις ασπιδίστρες γι’ αυτό ακριβώς που συμβολίζουν, τον καθωσπρεπισμό της μεσαίας τάξης,·όπως μισεί και το χρήμα, που το λατρεύουν όλοι σαν θεό.
Επιλέγει, λοιπόν, μια δουλειά χωρίς ιδιαίτερες απολαβές, με συνέπεια μια ζωή γεμάτη μιζέρια και εξαθλίωση, που του στερεί κάθε δημιουργικότητα και έμπνευση από την ποιητική φλέβα που πιστεύει ότι διαθέτει.
Η μόνη που τον ανέχεται σ’ αυτό του το βούλιαγμα και την παρακμή είναι η γλυκιά, υπομονετική Ρόζμαρι, αλλά και η μόνη που τον παρακινεί να ξεφύγει απ’ όλα αυτά. Ο Όργουελ γράφει ένα ακόμη μυθιστόρημα κοινωνικής κριτικής αντλώντας από τα προσωπικά του βιώματα. Σκιαγραφεί την εποχή του μεσοπολέμου δίνοντας το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αποτύπωμά της, διορατικός και διεισδυτικός όπως πάντα…