Η μοίρα της, ωστόσο, άλλα σχεδίαζε – η μοίρα της και κάποιες καθοριστικές αποφάσεις, που άλλοι πήραν για λογαριασμό της. Το όνειρο ξεθώριασε και χάθηκε και η Κική απέκτησε τον τίτλο της «γεροντοκόρης», κάτι συνηθισμένο για την εποχή της, καθώς και την συμπόνια συγγενών και φίλων, που έβλεπαν με συμπάθεια ανάμικτη με οίκτο την «καημένη την μεγαλοκοπέλα με την άδεια, την ανούσια ζωή».
Ήταν όμως έτσι; Ήταν η ζωή της ανούσια και άδεια; Την απάντηση την δίνει η ίδια η Κική μέσα από την εκ βαθέων και σε πρώτο πρόσωπο κατάθεση της ψυχής τη
—
«Με λένε Κική» – μια τοιχογραφία του περασμένου αιώνα, ένα συναρπαστικό οδοιπορικό στα ήθη, τα έθιμα, τις συνήθειες και τις παραδόσεις του τόπου μας μέσα από την ζωή μιας γυναίκας απλής¨ αλλά όχι απλοϊκής.