Ευτυχώς! Δεν γίναμε «μαλλιά κουβάρια», όσοι μπερδευτήκαμε να ζωντανέψουμε το έργο στη σκηνή του θεάτρου. Το ξέραμε ότι μια φαρσοκωμωδία έχει πολλές δυσκολίες για να παρασταθεί αξιοπρεπώς στο θέατρο. Απαιτεί από τους ερμηνευτές των ρόλων άριστη τεχνική, δημιουργικό ρυθμό, σωματική και πνευματική εγρήγορση, κινησιολογικές ευκολίες χορευτού, φωνητικές δεξιότητες, να ανταποκρίνεται στις αναπάντεχες καταστάσεις και στις αλλοπρόσαλλες ανατροπές που συμβαίνουν από τη μία στην άλλη στιγμή. Με άλλα λόγια η φάρσα είναι ένα ξέφρενο θεατρικό πανηγύρι και παρόλες τις δύσκολες απαιτήσεις, για τον ηθοποιό, είναι μεγάλη χαρά να συμμετέχει στο ανέβασμα ενός τέτοιου έργου. Η φάρσα ως είδος ξεκινάει από τη γέννηση της θεατρικής λειτουργίας από τη μεγαρική φάρσα, την αρχαία τραγωδία, τον Αριστοφάνη, τον Μένανδρο, Σαίξπηρ, Πλαύτο, Μολιέρο, Γκολντόνι, Φεϋντώ κλπ, για να φτάσουμε στους κορυφαίους δικούς μας κωμωδιογράφους, Δημήτρη Ψαθά, Αλέκο Σακελλάριο, Νίκο Τσιφόρο, Κώστα Πρετεντέρη κλπ. [...] (Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Γενικά ως συγγραφέας, ο Λάσκαρης είχε γερή τεχνική και πηγαίο χιούμορ, αλλά δεν κατόρθωσε να γράψει έργα με χαρακτήρες και βαθιά κοινωνική παρατήρηση. Η παραγωγή του είναι πολύ επίκαιρη και ανεκδοτολογική. [...] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Λάσκαρης έγραψε δεκάδες κωμωδίες, επιθεωρήσεις, οπερέτες και μονόπρακτα, μόνος ή με συνεργασία των Π. Δημητρακόπουλου, Δ. Γιαννουκάκη, Β. Ηλιάδη, I. Καμπού-ρογλου, Μ. Λιδωρίκη, Ηλ. Καπετανάκη, Γ. Πωπ κ.ά. Από την πληθώρα των προσωπικών του δημιουργιών αναφέρονται εδώ οι κωμωδίες: Μαλλιά κουβάρια. Υπό εχεμύθειαν, Το κοκαλάκι της νυχτερίδας, που μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και παίχτηκαν σε πολλά ξένα θέατρα. Από τις οπερέτες του αναφέρονται: Στα παραπήγματα, Πικνίκ, με μουσική Θ. Σακελλαρίδη, Η πριγκίπισσα της Σάσσωνος, με μουσική Σ. Σαμαρά, Η άσπρη τρίχα, με μουσική Δ. Λαυράγκα. Γενικά ως συγγραφέας, ο Λάσκαρης είχε γερή τεχνική και πηγαίο χιούμορ, αλλά δεν κατόρθωσε να γράψει έργα με χαρακτήρες και βαθιά κοινωνική παρατήρηση. Η παραγωγή του είναι πολύ επίκαιρη και ανεκδοτολογική.