Η κωνσταντινουπολίτικη Ρωμηοσύνη υπήρξε και εξακολουθεί να είναι μια πολύπαθη κοινότητα, που πάντα εικονολογούσε την οικουμενική διάσταση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Στον αιώνα μας δέχθηκε αρκετά πλήγματα και εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ιδιότυπο διωγμό. Υπήρξε ωστόσο μία περίοδος, αμέσως μετά τον Β` παγκόσμιο πόλεμο, και μάλιστα κατά την περίοδο 1948-1955, που η κοινότητα αυτή γνώρισε μία κοινωνική και οικονομική άνθηση εξόχως εντυπωσιακή. Αυτό ωφειλόταν κυρίως στις μεταπολεμικές συγκυρίες που επέβαλαν στην απομονωμένη, λόγω της στάσεώς της στον πόλεμο, Τουρκία μία φιλελεύθερη στροφή, τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό χώρο, σε συνδυασμό και με την ελληνοτουρκική προσέγγιση που τότε έφθασε σε μοναδικό επίπεδο. Το παρόν βιβλίο επιχειρεί να παρουσιάσει την πολύπλευρη ανθηρή δραστηριότητα του γηγενούς ελληνικού στοιχείου της Πόλης, την οποία η τουρκική πλευρά έβλεπε με διογκούμενη δυσφορία. Η έρευνα του συγγραφέα βασίστηκε, πέραν της ισχνότατης βιβλιογραφίας, στις 150 περίπου συνεντεύξεις του με επιζώντες παράγοντες του τότε πολίτικου Ελληνισμού, στα ελληνόγλωσσα έντυπα της Πόλης (περιοδικά και εφημερίδες), και στο πλούσιο σε πληροφορίες αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών στο οποίο αναδίφησε με ειδική άδεια. Την έκδοση εμπλουτίζουν χάρτες, σκίτσα κωνσταντινουπολιτών γελοιογράφων, καθώς και αξιόλογο φωτογραφικό υλικό της εποχής, μέρος του οποίου προέρχεται από το φωτογραφικό αρχείο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]