Όταν όλοι κοιμούνταν στους συνεχόμενους θαλάμους των τριών διμοιριών του λόχου, αυτός στεκόταν με την πλάτη σ` ένα από τα παλιά σιδερόφρακτα παράθυρα, παρακολουθώντας τούτη την ανθρώπινη ακίνητη μάζα πεσμένη πάνω στα διπλά κρεβάτια, με πόδια και χέρια ξεπεταμένα από τις κουβέρτες. Άλλοι έμεναν με μάτια ανοιχτά, να ονειρεύονται ποιος ξέρει τι, άλλοι ροχάλιζαν ξεφυσώντας ένα απαίσιο βουητό ακατάληπτων φθόγγων κι άλλοι, θαρρείς πως αρκούνταν σ` ένα βαθύ ξεπνοησμένο λήθαργο. Ένοιωθε στο στόμα περίπου την ίδια γεύση της ναυτίας, όπως τότε που τους παρακολουθούσε όλους αυτούς να βγάζουν αναίσθητοι, εναγώνια, τα σωθικά τους από το κούνημα της κορβέτας. Εκατόν ογδόντα αναίσθητα κορμιά, που του προκαλούσαν απέχθεια ήταν στη διάθεσή του. Πολύ χαρακτηριστικό το επεισόδιο που ήρωάς του έγινε ο Κλέαρχος και που έμεινε ιστορικό. Και σήμερα ακόμη αν ανατρέξει κανείς στις ημερήσιες διαταγές της σχολής, της εποχής εκείνης, θα το βρει και θα γελάσει με την ψυχή του... Άλλωστε ήταν και η μοναδική φορά που τιμωρήθηκε σ` όλο το διάστημα της εκπαίδευσης.