Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η αποκρυστάλλωση της θέσης του Οικουμενικού Πατριαρχείου μέσα σε τρία επίπεδα εννόμων τάξεων, της εκκλησιαστικής, της ελληνικής και της διεθνούς. Το ζήτημα είναι αυτονόητα πολύ εκτεταμένο και σε αρκετά σημεία του αλληλεπικαλυπτόμενο. Η παρούσα εργασία έχει τη φιλοδοξία να ξεκινήσει την προσπάθειά της από την `κοίτη του ποταμού`. Να προσπαθήσει σε πρώτο επίπεδο να αποσαφηνίσει το γιατί το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι η Πρωτόθρονη Εκκλησία μέσα στο σώμα της Ορθοδοξίας και να ερμηνεύσει την έννοια του τοποτηρητή (locum tenens), του ορθόδοξου αναπληρωτή, έως την αποκατάσταση της κοινωνίας μεταξύ Καθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας που προκάλεσε το Σχίσμα του 1054. Σε δεύτερο επίπεδο η έρευνα επικεντρώνεται στη θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ελληνική έννομη τάξη. Τοπική αφετηρία της έρευνας είναι τα στάδια διαμόρφωσης της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος πρώτα ως συνείδηση πριν και μετά την Επανάσταση του 1821 και ύστερα ως πράξη με την αυτογνώμονα ανακήρυξη του αυτοκεφάλου της το 1833. Στη συνέχεια παρακολουθούνται και αναλύονται τα στάδια διαμόρφωσης της ιδιότυπης εκκλησιαστικής δομής στην ελληνική επικράτεια. Το τρίτο και τελευταίο μέρος της έρευνας παρουσιάζει τη θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη διεθνή έννομη τάξη. Στην περίπτωση αυτή η δυσκολία εδράζεται στην εκτίμηση τού αν ο θεσμός του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στις σημερινές συνθήκες, μορφοποιείται στο πλαίσιο της διεθνούς κοινωνίας ή συνιστά θεσμό μιας συγκεκριμένης έννομης τάξης, της τουρκικής, που ρυθμίζει την ύπαρξη και τη λειτουργία του.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]