Το πρώτο στάδιο των διωγμών άρχισε το 1911. Οι Νεότουρκοι κατάργησαν τα προνόμια του Πατριαρχείου και της εκκλησίας, αλλά και ορισμένων κοινοτήτων. Το πιο σκληρό μέτρο που παίρνουν είναι η επιστράτευση των χριστιανών που στέλνονται στα «τάγματα εργασίας» (Amele Taburu). Στην πραγματικότητα, όσοι υπηρετούσαν σε αυτά χρησιμοποιούνταν ως δούλοι σε δημόσια έργα, δούλευαν δηλαδή όπως οι καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα. Το δεύτερο στάδιο των διωγμών αρχίζει με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο προσχώρησε και η Οθωμανική Αυτοκρατορία στις 28 Οκτωβρίου 1914. Ο Γερμανός στρατηγός Λίμαν Φον Σάντερ, αρχηγός τότε της στρατιωτικής αποστολής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, εισηγήθηκε στους Νεότουρκους που κατείχαν την εξουσία στην Κωνσταντινούπολη ότι η αυτοκρατορία τους δεν μπορούσε να είναι ήσυχη όσο στα παράλια κυριαρχούσαν οι Έλληνες και στο εσωτερικό οι Αρμένιοι. Έπρεπε με κάθε μέσον να εξουδετερωθούν αυτοί οι δύο λαοί με την αναπτυγμένη εθνική συνείδηση. Για τους Έλληνες διατάσσουν επιστράτευση, αλλά και εκτοπίσεις. Τους οδηγούν στα βάθη της Μικράς Ασίας, μέσα από άγρια βουνά αλλά και δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Τα χιόνια και οι βροχές τους σακατεύουν. Γέροι, παιδιά και γυναίκες πεθαίνουν στην τρομερή πορεία προς τον τόπο της εξορίας, που τυπικά είναι προσδιορισμένος, αλλά όταν φτάνουν εκεί τους δηλώνουν ότι ή πρέπει να συνεχίσουν για άλλο τόπο πιο μακρινό ή να γυρίσουν πίσω. Και δεν υπάρχει αναπαμός. Πολλές γυναίκες αυτοκτόνησαν πηδώντας στα παγωμένα νερά των ποταμών, όπως οι Σουλιώτισσες το 1805 στο Ζάλογγο. Το τρίτο στάδιο των διωγμών άρχισε με την καθοδήγηση του Κεμάλ (1919 - 1923), ο οποίος στις 19 Μαΐου 1919 αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα. Οι εκτοπισμένοι που γύρισαν από την εξορία δεν τόλμησαν να πάνε στα χωριά τους. Εκεί δρούσαν οι τσέτες, οι ληστοσυμμορίες που οργάνωσε ο Μουσταφά Κεμάλ με τον Τοπάλ Οσμάν. Αυτοί ήταν πια η εξουσία στα ελληνικά χωριά. Οι Έλληνες που στη διάρκεια των εκτοπίσεων και της επιστράτευσης είχαν καταφύγει στα βουνά που είχαν οπλιστεί συνεχίζουν αυτή τη ζωή και είναι κάποιο αντίβαρο στους τσέτες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον Πόντο. Ο ελληνισμός του Καύκασου και της Ν. Ρωσίας θα δοκιμαστεί σκληρά στην περίοδο της μεγάλης κολεκτιβοποίησης της Σοβιετικής Ένωσης (1925 - 1933) αλλά και την εποχή των μεγάλων εκκαθαρίσεων 1935 - 1940 και στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί μεταφέρθηκαν στην Κεντρική Ασία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]