Το τέλος του 20ού και η αρχή του 21ου αιώνα δεν ευνόησαν τους φοιτητές Διεθνών Σχέσεων, πόσο μάλλον εκείνους που ασχολούνται με τη Μέση Ανατολή. Δεκαετίες πριν από το 1990, οι πολιτικοί επιστήμονες και οι συνάδελφοί τους από τον ξεχωριστό αν και συγγενικό κλάδο των Διεθνών Σχέσεων ισχυρίζονταν ότι μπορούσαν να αναλύσουν και, ως ένα βαθμό, να προβλέψουν την εξέλιξη των κοινωνιών, εντάσσοντάς τες σε κάποιο ευρύτερο πλαίσιο εκσυγχρονισμού -καπιταλιστικού, σοσιαλιστικού ή άλλου `τρίτου δρόμου` -και αλλαγής του παγκόσμιου συστήματος, δηλαδή αυτού που πλέον, από τις αρχές του 1990, αποκαλείται `παγκοσμιοποίηση`. Εντούτοις, η ιστορία δεν έχασε την ικανότητα της να εκπλήσσει, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα απέδειξε ότι αυτή της η μαγεία, την οποία επεσήμανε περίφημα ο Χέγκελ, παρέμενε πάντα ζωντανή. Ο Τυνήσιος καθηγητής κοινωνιολογίας Φράιγ Σταμπούλι μου εξηγούσε κάποτε, ενώ οδηγούσε γεμάτος ενθουσιασμό γύρω από τη γενέτειρα του, την πόλη Μοναστίρ, την τότε κατοικία του πρώην προέδρου Χαμπίμπ Μπουργκίμπα, ότι τρία γεγονότα των πρόσφατων χρόνων έθεσαν υπό αμφισβήτηση τους ισχυρισμούς της κοινωνικής επιστήμης περί γνώσης της Μέσης Ανατολής, αλλά και γενικότερα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]