Δεν ξεχάστηκε ούτε στις μέρες μας ο Τεοντόρ Αντόρνο που περιγράφει τη γυναίκα στην αστική κοινωνία ως εκπρόσωπο της φύσης που έγινε το σύμβολο του ακαταμάχητου και της αδυναμίας κι έτσι την ορίζει να καθρεφτίζει το μάταιο ψέμα της εξουσίας που αντικαθιστά τη συμφιλίωση της φύσης. Σε μεγάλο ποσοστό ο Αντόρνο έχει ακόμα και σήμερα δίκιο. Η γυναικεία προσπάθεια στους τομείς της μουσικής τέχνης, η προβολή και η διαχρονική της συνέχεια στη συντηρητική ελληνική πραγματικότητα αξίζει της προσοχής των νεώτερων ερευνητών. Ένα ερώτημα τίθεται συχνά για τις συνθέτριες αλλά και αρκετά συχνά για τις ερμηνεύτριες μουσικής: ``Γιατί άραγε δεν υπήρξαν τόσο σπουδαίες Μουσικοί όπως συνέβη με τους άντρες;`` για τον ίδιο λόγο που δεν παρατηρήθηκαν μέχρι σήμερα και μεγάλοι τεννίστες στη χώρα των Εσκιμώων, από όσα τουλάχιστον γνωρίζουμε, δανειζόμαστε το γνωστό ευφυολόγημα. Μόρφωση, περιβάλλον, οικονομική και πολιτική κατάσταση, παίζουν βασικότατο ρόλο. Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία της γυναίκας στο χώρο της μουσικής, τη σύνθεση, την εκτέλεση, τη μουσική έρευνα, τη διδακτική λειτουργία, δεν υπήρξε καθόλου μικρή, αν δούμε με ποσοστιαία συσχέτιση την ενασχόληση των ανδρών με την ίδια την τέχνη. Η εικόνα στη νεότερη περίοδο μεταπλάθεται ευνοϊκά και επηρεάζεται από παραγωγικές διαδικασίες και μεταβολές της τεχνολογικής αντίληψης για τη ζωή και την Τέχνη, από κοινού με τις νέες πρακτικές για τη συμμετοχή των δύο φύλων ισοτίμως στην παραγωγή και την διανομή των αγαθών πολιτισμού. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]