Τον Ιούνιο του 1881, ένας νεαρός Άγγλος αριστοκράτης φτάνει στο Κάϊρο συνοδευόμενος από μια γραφική αοιδό της όπερας. Ερωτευμένοι και οι δύο με την ίδια γυναίκα, θα αντιμετωπίσουν τον αντίκτυπο της χώρας του Νείλου με διαφορετική οπτική: δραματική ο ένας, γελοιογραφική η άλλη. Όταν η μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας πραγματοποιεί ένα από τα πιο εκπληκτικά θαύματα, το μυστήριο πυροδοτείται και η δράση επιταχύνεται με την άφιξη καινούργιων προσώπων, όλοι τους φορείς μιας διττής πραγματικότητας. Στη διάρκεια ενός σαγηνευτικού ταξιδιού προς τις πηγές του Νείλου, ο ήρωας θα έρθει τελικά αντιμέτωπος με ένα γεγονός που θα τον ωθήσει να αναστήσει όλο τον κόσμο του παρελθόντος. Χαρακτηριζόμενη ειρωνικά από το συγγραφέα ως ένα «ρομαντικό καπρίτσιο», Η πληγή της Σφίγγας δανείζεται θέματα τυπικά του μυθιστορήματος μυστηρίου και περιπετειών, για να συμπεριλάβει και να αναπτύξει ένα λόγο πολύ πιο ευρύ, εξαιρετικά οικείο στους πολυάριθμους αναγνώστες του. Παρασυρόμενος από τη γοητεία της Αιγύπτου και από τη χαρακτηριστική μελαγχολία των ρομαντικών πνευμάτων, ο εκκεντρικός ήρωας βιώνει μια απίστευτη περιπέτεια, που σχετίζεται με μια ιστορική ανακάλυψη: σαράντα βασιλικές μούμιες, κρυμμένες σε μια σπηλιά κοντά στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Ωστόσο, το γεγονός αυτό αποτελεί ένα απλό πρόσχημα για μια ιστορία που συνιστά τη σύνθεση των πρωταρχικών εμμονών του «οριενταλιστικού» πυρετού που συντάραξε την τέχνη του 19ου αιώνα. Λογοτεχνία, όπερα και ζωγραφική συνδυάζονται και αναδεικνύεται έτσι η ικανότητα του συγγραφέα να κρατά ζωντανό τον παλμό της αφήγησης, η ευρεία γνώση του για την κλασική αρχαιότητα και η βαθιά αίσθηση της ειρωνείας και του γελοίου. Πέρα από την ιδιαιτερότητα της γραφής του, αποδεικνύεται επίσης ένα έργο εξαιρετικής πρωτοτυπίας, που διαβάζεται χωρίς ανάσα, ήδη από τις πρώτες περιπέτειες ως το απρόσμενο τέλος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]