Η σειρά `Καινοτομίες στην Εκπαίδευση` αποβλέπει να συμβάλλει στη σθεναρή περιχάραξη του εκπαιδευτικού έργου και της διδακτικής πράξης των υποψήφιων και των υπηρετούντων εκπαιδευτικών με δημοσιεύσεις σχετικές με την πραγμάτευση καινοτόμων θεμάτων. Η σειρά απευθύνεται σε όσους εμπλέκονται με τα εκπαιδευτικά δρώμενα.
Η ανάγκη για ποιοτική αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης εν όψει των νέων συνθηκών που διαμορφώνονται στις σύγχρονες `Κοινωνίες της γνώσης`, είχε ως αποτέλεσμα τη στροφή του ενδιαφέροντος από τη δεκαετία του `90 και εξής στα τεκταινόμενα στη σχολική τάξη και την αναγνώριση της ιδιαίτερης σημασίας της παιδαγωγικής και επικοινωνιακής σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ εκπαιδευτικού και μαθητών για τη μεγιστοποίηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων. Στο παρόν βιβλίο επιχειρείται η διερεύνηση της επίδρασης που ασκούν οι προσωπικές παραδοχές και πεποιθήσεις του εκπαιδευτικού για τις αιτίες της χαμηλής σχολικής επίδοσης, στον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος οργανώνει την περίσταση επικοινωνίας κατά την αλληλεπίδρασή του με μαθητές διαφορετικού δυναμικού στη σχολική τάξη. Από την ανάλυση των δεδομένων της έρευνας προκύπτει ότι ο κυρίαρχος προσανατολισμός της προσωπικής θεωρίας του εκπαιδευτικού (στατικός, οπότε κυριαρχεί η πεποίθηση ότι η νοημοσύνη είναι σε μέγιστο βαθμό κληρονομικά καθορισμένη -δυναμικός, οπότε κυριαρχεί η άποψη ότι οι πνευματικές ικανότητες αναπτύσσονται κυρίως με κατάλληλα ερεθίσματα του περιβάλλοντος) επιδρά σημαντικά στο βαθμό στον οποίο ο εκπαιδευτικός υιοθετεί μία περισσότερο ενεργητική ή παθητική στάση, όσον αφορά τον τρόπο οργάνωσης της περίστασης επικοινωνίας και την προσπάθεια που καταβάλλει για την ενεργοποίηση μαθητών διαφορετικού δυναμικού. Η ενδυνάμωση επομένως, μέσω της παροχής κατάλληλης επιμόρφωσης, των δυναμικών στοιχείων της προσωπικής θεωρίας του εκπαιδευτικού και η συστηματοποίηση των πεποιθήσεων που εμπεριέχονται σε αυτή σε λανθάνουσα μορφή, ενδέχεται να επενεργήσει θετικά στην προσπάθεια για μεγιστοποίηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων. Απαραίτητη προϋπόθεση γι` αυτό αποτελεί η προσπάθεια άρσης ορισμένων βασικών λειτουργικών αδυναμιών του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, ο ανασταλτικός ρόλος των οποίων αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
