(...) Οι Φαντασμένες του είναι δύο ακαλλιέργητες επαρχιώτισσες που μεγαλοπιάνονται και φαντάζονται πώς ανήκουν στον εκλεκτό κύκλο των precieuses (κατά λέξη, `των πολυτίμων`), δηλαδή των καλλιεργημένων γυναικών της καλής κοινωνίας, πού αντιδρώντας στα άξεστα ήθη της εποχής επιτήδευαν μιαν εξεζητημένη αβρότητα στα φερσίματά τους και υιοθετούσαν ένα γλωσσικό ύφος υπερβολικά εκλεπτυσμένο και διανθισμένο με νεολογισμούς, περίτεχνες περιφράσεις και κάθε λογής λεκτικούς ακκισμούς (...) Πρώιμο έργο, `Οι Φαντασμένες` δείχνουν αρκετά φανερά την καταγωγή τους από τη λαϊκή φαρσοκωμωδία, με τις στερεότυπες πλοκές της, τις κραυγαλέες σκηνές εξαπάτησης ή σωματικής βίας και τους σχετικά ακατέργαστους χαρακτήρες της. Έτσι, στερεότυπο είναι το μοτίβο του πανούργου υπηρέτη (απόγονου του seruus callidus της ρωμαϊκής κωμωδίας), πού μεταμφιέζεται για να εξαπατήσει και να εξουδετερώσει τους εχθρούς του αφεντικού του. Στις `Φαντασμένες` όμως το μοτίβο αυτό παραλλάσσεται πρωτότυπα, καθώς ό πανούργος υπηρέτης Μασκαρίλλος αποδεικνύεται εντέλει ένας ανόητος μπουφόνος, πού αναγκάζεται να υποστεί τις εξευτελιστικές συνέπειες της αλαζονείας του. Ο Μολιέρος έχει αφομοιώσει τη θεατρική παράδοση τόσο τέλεια, ώστε μπορεί να αποκλίνει καίρια από αυτήν, κάνοντας έτσι πιο έξεργο το κωμικό αποτέλεσμα. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]