Τα διηγήματα του γνωστού πεζογράφου και ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου, που συγκεντρώνονται σ` αυτό τον τόμο, ανήκουν στην τελευταία περίοδο του έργου του, από τη μεταπολίτευση του 1974 ώς το θάνατό του το 1991. 

«Στα κείμενα του τόμου υπόκειται ένα παρελθόν που για πάρα πολλούς Έλληνες υπήρξε το παρόν μέσα στο οποίο ωρίμασαν ως άνθρωποι και ως πολιτικά όντα: οι ταραγμένες μεταπολεμικές δεκαετίες ώς και τη μεταπολίτευση... η πολιτική αστάθεια, τα έντονα πάθη που κληροδότησε ο Εμφύλιος, οι σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις, τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα... λειτούργησαν ως σημεία αναφοράς και αποτέλεσαν πηγές γόνιμου προβληματισμού πάνω στην ουσία της πολιτικής δράσης. Αυτόν ακριβώς τον προβληματισμό, ζυμωμένο με χιούμορ, πίκρα, αγανάκτηση, ελπίδα, έρωτα και μεράκι αποτυπώνει ο Χριστοδούλου στα διηγήματά του. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι απλοί, πάνω στους οποίους βαραίνει μια καθημερινότητα συχνά δυσβάσταχτη και οδυνηρή. Βρίσκονται μπροστά σε διλήμματα όμως δεν τολμούν να προχωρήσουν ούτε σε σκέψεις ούτε σε πράξεις. Απέναντί τους ο Χριστοδούλου βάζει τότε ένα άλλο πρόσωπο που λειτουργεί ως καταλύτης και επιταχύνει τις αντιδράσεις... τα κουρασμένα, επαναπαυμένα ή φοβισμένα πρόσωπα της καθημερινότητας ξεπερνούν το στενόχωρο αυλόγυρο της ιδιωτικής του απομόνωσης και εισέρχονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι ο υπήκοος γίνεται πολίτης, ο ιδιώτης δημόσιο πρόσωπο.» 

Από το Επίμετρο του Γιώργου Τράπαλη