Είναι βέβαιο ότι τα δοκίμια που περιέχονται σ` αυτό το ανθολόγιο όχι μόνο θα αποσπάσουν αναστεναγμό ανακούφισης από όσους βαρέθηκαν το πολιτικό κουτσομπολιό και τη διακομματική ξιφασκία, αλλά και θα εκπλήξουν -ευχάριστα ή δυσάρεστα- όσους μέχρι τώρα νόμιζαν ότι είχαν σχηματίσει υγιείς αντιλήψεις γύρω από τις έννοιες του πολέμου, της εν πολέμω αδικίας, των εν πολέμω «αθώων», της δολοφονίας, του φιλειρηνισμού κ.τ.λ.
Το πρώτο είναι ένα κείμενο γραμμένο από μια θαρραλέα γυναίκα, η οποία τόλμησε να αντιταχθεί, σε μια κρίσιμη εποχή, στην υποκρισία των κρατικών φορέων και στην ενδοτικότητα των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της πατρίδας της, το εξοχότερο από τα οποία -το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης- είχε την ατυχή έμπνευση να απονείμει στον τέως πρόεδρο των Η.Π.Α., τον Χάρι Τρούμαν, τον τίτλο του επιτίμου διδάκτορα. Η Ελίζαμπεθ Άνσκομπ προσπάθησε να τορπιλίσει αυτή την ανόητη ενέργεια, υποστηρίζοντας πειστικά ότι ο άνθρωπος που επέτρεψε τη ρίψη των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία δεν μπορεί να είναι τίποτε καλύτερο από έναν μαζικό δολοφόνο, και ότι η απόδοση τιμών στο άτομό του δεν προδίδει παρά τη συνυπαιτιότητα της πατρίδας της και όλων των Συμμάχων σ` αυτό το απάνθρωπο έγκλημα.
Τις έννοιες του ηθικού και του ανήθικου πολέμου αναπτύσσει σε μεγαλύτερη έκταση και λεπτομέρεια, αναφερόμενος σε παραδείγματα από τον -τότε εν εξελίξει- πόλεμο του Βιετνάμ, και ο Τόμας Νέιγκελ στο δεύτερο δοκίμιο με τίτλο «Πόλεμος και σφαγή».
Ο Νέιγκελ, ένας από τους σημαντικότερους ηθικούς φιλοσόφους της αγγλοσαξονικής παράδοσης, κάνει άμεση αναφορά στο περίφημο άρθρο της Άνσκομπ και επεκτείνει τη συλλογιστική γραμμή της προσκόλλησης σε ορισμένες απόλυτες ηθικές αξίες, οι οποίες δεν σχετικοποιούνται από τους επιδιωκόμενους «ανώτερους» σκοπούς ή τις «απαρέγκλιτες» ανάγκες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]