(. . .) Η ενασχόληση -μετάφραση και επιμέλεια αντίστοιχα- με το ημερολόγιο και τις επιστολές του Γιώργου Χατζηδημητριάδη υπήρξε πηγή απρόσμενης ευχαρίστησης, πέρα από τη συγκίνηση που, όπως ήταν φυσικό, συνόδευε αυτό το ξαναζωντάνεμα της επαφής με τον αγαπημένο πρόγονο. Ήταν ταυτόχρονα μια επανασύνδεση με ένα κομμάτι κοινής ιστορίας των ανθρώπων μιας άλλης εποχής κι ενός άλλου τόπου. Η ευχαρίστηση οφειλόταν στη γλώσσα αυτή καθαυτή που χρησιμοποιεί ο Γιώργος Χατζηδημητριάδης -τουρκικά στο ημερολόγιο, ελληνικά στις επιστολές-, στις εικόνες που μεταφέρονται μέσα από το λόγο του, στην εμφανή προσπάθειά του για αντικειμενική παράθεση των γεγονότων, χωρίς όμως να δειλιάζει να εκφράσει και κάποιο προσωπικό συναίσθημα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]