Ο μυθιστοριογράφος φαντάζεται τη συνέχεια του «Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι», μια συνέχεια ίσως όχι και τόσο κοντινή σ’ αυτήν που θα μπορούσε να φανταστεί ο Γουάιλντ, ακόμα κι αν το τέλος του δικού μας αιώνα ήταν ίσως, μυστικά, ίδιο κι απαράλλακτο με το δικό του. Δέκα χρόνια μετά από την αυτοκτονία του Ντόριαν, ο λόρδος Χένρι Γουότον, δάσκαλος και μέντοράς του, αυτός που τον μύησε σε όλες τις εκλεπτύνσεις της τέχνης και των ωραίων διαστροφών, αρχίζει ξανά να κρατά το ημερολόγιό του. Έχει περάσει, ή πιστεύει ότι έχει περάσει, την ηλικία των ψευδαισθήσεων και δεν ικανοποιείται πια με το να γοητεύει τους άλλους και να λάμπει ανάμεσά τους. Ξέρει ότι δεν μπορεί κανείς να παίζει αιώνια με το χρόνο, ότι τελικά πάντα φτάνει η ώρα της απογύμνωσης - των προσώπων αλλά και των ψυχών. Η ίδια η ιστορία κουράζεται, θωπεύει κακά δαιμόνια. Ούτε και τα νεύρα του ανθρώπου αντέχουν για πολύ: ίσως ήρθε η στιγμή να ξορκίσουμε τα παλιά φαντάσματα, εκτός αν θέλει κανείς να γίνει ένα από αυτά. Ο λόρδος Χένρι κεντρίζει την ίδια του την περιέργεια, χωρίς να το πιστεύει και πολύ τώρα πια, επιδιδόμενος στο αγαπημένο του παιχνίδι: να παρατηρεί το μυστήριο των όντων, εν ανάγκη να τα μεταχειρίζεται κιόλας. Ως τη μέρα που ένα απ’ αυτά, το πιο σκοτεινό στα μάτια του, τολμά να του δώσει ένα φοβερό μάθημα, που είχε πάψει πια να περιμένει. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]