(. . .) Το δοκίμιο, λοιπόν, αυτό γράφτηκε σκόπιμα στην ξεχασμένη μορφή του διαλόγου, διότι έτσι μπορεί να ασκηθεί καλύτερα εκείνο το de omnibus dubitandum, αμφιβολία για όλα - όπως άλλωστε και στον πραγματικό διάλογο, επίσης απόντα στις μέρες μας, όπου πολλοί φλυαρούν και λίγοι ακούνε. Ο διάλογος και η αμφιβολία βοηθούν να μη συνθλιβούμε από τον δογματισμό, από το κάθε λογής ιερατείο που προωθεί τους μύθους του με αδιαφανείς σκοπούς. (. . .) Ο αναγνώστης θα κρίνει κατά πόσο τα ηρακλείτεια αποσπάσματα συνταιριάζουν - έστω υπαινικτικά και μόνο - με ορισμένες πρόσφατες επιστημονικές απόψεις που επιχειρούν μια νέα κοσμοθεώρηση: μια Φύση διαστρωμένη σε επίπεδα, όπου νόμοι και ιδιότητες αναδύονται από το ένα επίπεδο στο άλλο - σε αντιπαράθεση με το ακόμη κραταιό πρότυπο του αναγωγισμού. Είναι μια Φύση αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας, «εν τω παν» στα λόγια του Ηράκλειτου, ένα αδιάσπαστο σύνολο - σκεπτόμενα μέρη του και εμείς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]