Ο Στάθης ξεκλείδωσε κι έσπρωξε την πόρτα. Σκοτάδι τον κύκλωσε. Άνοιξε το φως. Το διαμέρισμά του ήταν ανάστατο, όπως το είχε παρατήσει νωρίτερα. Βρώμικες κάλτσες γαντζωμένες στην καρέκλα, ξέστρωτο κρεβάτι, άπλυτα πουκάμισα ριγμένα στο πάτωμα, λεκιασμένες κουρτίνες, λερωμένα σεντόνια και μαξιλαροθήκες στο τραπέζι που έτρωγε, στοίβα τα πιάτα στον νεροχύτη της κουζίνας. Ο εαυτός του ήταν παντού στο διαμέρισμα, βρώμικος και εγκαταλελειμμένος. Ένιωσε αηδία. Σφίχτηκε. Ήθελε να ξεσπάσει. Θα του ήταν λυτρωτικό να κλάψει. Δεν το επέτρεπε όμως στον εαυτό του, γιατί ήξερε πως θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια. Εξάλλου, η καρδιά του από το ζόρι και την κόκα είχε γίνει σαν γρανίτης σκληρή. Δεν μπορούσε να πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Έπρεπε να πάρει γενναίες αποφάσεις. Πήρε βαθιά ανάσα, [. . .]. Το σπίτι δεν ήταν πια ο κατάλληλος τόπος για ριζικές αλλαγές. Έκλεισε την πόρτα με αποφασιστικότητα. Οδήγησε προς το αεροδρόμιο. [. . .] Του άρεσε η Θεσσαλονίκη, είχε πάει πολλές φορές. Έβγαλε εισιτήριο. Μπήκε στο αεροπλάνο και αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε είχε προσγειωθεί το αεροσκάφος και ο κόσμος ήδη έβγαινε. Σηκώθηκε από τη θέση του με κόπο και κατέβηκε την σκάλα. Κρύος δυνατός αέρας τον φύσηξε. Τον ξύπνησε, ευτυχώς, γιατί έπρεπε να αποφασίσει που θα πήγαινε. - Για πού; ρώτησε ο ταξιτζής. - Για την Ουρανούπολη. - Για το Όρος; - Ναι, προλαβαίνουμε;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]