Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μεγάλη και όμορφη χώρα, όπου όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Οι τραπεζίτες και οι λογιστές, τ` αφεντικά και οι εργάτες, οι κεφαλαιοκράτες και οι φτωχοί, οι στρατιωτικοί και οι φοιτητές, όλοι ήταν πολύ ευτυχισμένοι και δεν υπήρξε ταξικός αγώνας. Οι πόρνες και οι ζητιάνοι, οι άνεργοι κι οι απολυθέντες, οι πεινασμένοι, όλοι ήταν πολύ ευτυχισμένοι γιατί δεν υπήρχε ταξικός αγώνας. 
Μα κάποια μέρα –πάντα υπάρχει κάποια μέρα στην ιστορία– κατέβηκαν στην ευλογημένη γη μας όντα παράξενα, επιστημονικώς καλούμενα Strange Creatures from the Outer World, παράξενα πλάσματα του αστρικού διαστήματος. Έφτασαν εδώ και κρύφτηκαν, κανένας δεν τα πήρε μυρωδιά, κι όμως υπήρχαν. Κι όλοι εξακολουθούσαν να ζουν σαν πρώτα, ακόμη και ο θείος Πάπαρος, ο εκατομμυριούχος, ο ξακουστός. Αυτός που θα μεταχειριστεί κάθε μέσο για να πλουτίσει εκμεταλλευόμενος τη νέα χώρα. Κι όταν οι αντιδράσεις θα τον δυσκολέψουν, θα ζητήσει τη βοήθεια των ηπερηρώων.

Κι έζησαν ευτυχισμένοι και παντρεύτηκαν, κι έκαναν πολλά παιδια και τα παιδιά έζησαν ευτυχισμένα και ύστερα παντρεύτηκαν και η περίφημη Συμμαχία νίκησε. Αυτή που εξολόθρεψε αδυσώπυτα τις ορδές των φανατικών βαρβάρων, τα παράξενα όντα του αστρικού διαστήματος. Και τώρα μπορούμε να ζήσουμε επιτέλους εν ειρήνη. Αυτό θα πει ελευθερία.
(Πάνω στη σκηνή, ανάμεσα στα λουλούδια, πτώματα κρεμασμένα από τον λαιμό ή τα πόδια. Στην οθόνη, εικόνες αθλιότητας από λαούς καταπιεσμένους.)

Στο Θείο Πάπαρο ξεπροβάλλει καθαρά η Αμερική με το διπλό της πρόσωπο. Την ανέμελη ευθυμία της (Ρίο ντε Ζανέιρο) και το σύμπλεγμα των πολιτικών της υποθέσεων μέσα από ένα δίκτυο οικονομικών συμφερόντων που καταλήγουν στη βία. Η συμβιβασμένη Νότια Αμερική και η άρχουσα Βόρεια Αμερική. Την τελευταία ο Μπόαλ θέλησε να τη ζωγραφίσει με σύμβολα βγαλμένα από τον σχηματικό και αντιδραστικό κόσμο των «κόμικς» και των κινουμένων σχεδίων, που είναι πια γνωστά σε ευρύτερες λαϊκές μάζες. Στο βάθος όμως όλων των έργων του υπάρχει πρωταρχικά η άγνωστη για μας Βραζιλία, η Βραζιλία πού δεν συμβιβάστηκε, μια καινούρια Βραζιλία που δεν ταιριάζει με τις γραφικές μας αντιλήψεις για τον καφέ της και το φολκλορικό της περίβλημα. Πρόκειται ακριβώς για μια έντονη προσπάθεια απομυθοποίησης, που γίνεται με συγκροτημένη λογική και πολύ πόνο.