Η μουσική έχει με το χρήμα σχέσεις παράξενες, διφορούμενες και προφητικές. Ο μουσικός, από τον ραψωδό ως τη βεντέτα του `σοουμπίζνες`, περνώντας από τον μεσαιωνικό ζονγκλέρ, τον τροβαδούρο και τον συνθέτη του 19ου αιώνα, βρισκόταν πάντοτε κάτω από την πίεση των λογοκριτών του πολιτικού κατεστημένου και του χρήματος. Έγινε, μάλιστα, ένα ουσιαστικό στοιχείο της καταναλωτικής κοινωνίας, ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες που εμπορευματοποιήθηκαν. Αν και μαντρωμένος, έμεινε, ωστόσο, επαναστατικός γιατί είναι προφητικός. Παραγωγός απλού σημείου, έχει προαναγγείλει όλες τις μεγάλες αλλαγές στην οικονομική, πολιτική και ιδεολογική οργάνωση, όλες τις μεγάλες κρίσεις της κοινωνίας. Το έργο του, θόρυβος για το κυρίαρχο στιλ, δημιουργεί το στιλ και την τάξη του μέλλοντος. Μ` αυτή την έννοια, μπορούμε να δείξουμε ότι το ουσιαστικό στην πολιτική του 20ού αιώνα βρίσκεται στην οικονομική επιστήμη του 19ου αιώνα, που κι αυτή περιέχεται στη μουσική του 18ου, ότι η κρίση της αρμονίας στη Βιέννη των αρχών του 20ού αιώνα προαναγγέλλει τις κρίσεις των μεγάλων οικονομικών ισορροπιών, ότι η `χίτ παραίηντ` προεικονίζει σήμερα την εξέλιξη της οικονομίας στις βιομηχανικές κοινωνίες, κτλ. Η μουσική είναι η ακουστική έκφραση της κοινωνίας, μια εξαιρετική παραγωγή όπου συναντιούνται οι συγκρούσεις και οι εξουσίες, οι θόρυβοι και η τάξη, όπου αλληλομιμούνται οι τρόμοι και οι βασικές παρηγοριές, οι φόνοι και οι τελετουργικές θυσίες. Το βιβλίο αυτό είναι μια έκκληση στη θεωρητική απειθαρχία, για να ακούμε τη μουσική σαν ένα μέσο αναγνώρισης, μια ηχητική μορφή της γνώσης, και για να καταλαβαίνουμε, στη σημερινή μουσική και στις συγκρούσεις της με το χρήμα, τον προάγγελο των μελλοντικών δυνατοτήτων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]