Περιηγήσεις και διαδρομές στον τόπο και τον χρόνο. Χρώματα και σχήματα, ήχοι και σιωπές. Θεός, φύση και άνθρωπος. Θησαυροί και μνημεία ιστορίας, παράδοσης και τέχνης, δεμένα με τις ζωές των ανθρώπων. Άγιον Όρος και Μετέωρα. Μοναστήρι της Πάτμου, Παναγία της Τήνου και Παναγία Σουμελά. Χώροι επιβλητικοί και φορτισμένοι, βαθιά ριζωμένοι στη συνείδηση των πιστών. Και δίπλα τους χώροι πιο ταπεινοί, αλλά ωστόσο το ίδιο σημαντικοί και ιεροί.
Άγιον Όρος. Τόπος αγιοβάδιστος, αφιερωμένος ως "κλήρος και περιβόλι της Παναγίας", η σημαντικότερη μοναστική πολιτεία της Ελλάδας. Φύση απλόχερη, βλάστηση οργιώδης. Γη ευλογημένη με ευωδίες και χρώματα. Τάλαντα, κωδωνοκρουσίες, μελωδίες, γαλήνη και ηρεμία. Μοναστήρια, σκήτες, κελιά, καλύβες και καθίσματα στη σκιά του Άθωνα. Μοναχοί, κτίρια και φύση σε μια αρμονική συνύπαρξη, υμνούν και δοξολογούν τον Θεό. Αναχωρητές μοναχοί φτάνουν τον 9ο αιώνα στη χερσόνησο, αν και η παράδοση τους φέρνει εδώ από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Η ίδρυση της Μονής της Μεγίστης Λαύρας από τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη στα μέσα του 10ου αιώνα, με την συνεισφορά του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, σηματοδοτεί την ίδρυση μιας οργανωμένης μοναστικής πολιτείας. Θα ακολουθήσουν και άλλες μονές οι οποίες χτίζονται με χορηγίες Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Τον 11ο αιώνα το κοινοβιακό σύστημα παγιώνεται και ο αριθμός των μονών φτάνει τις 180. Με το τυπικό του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ` Μονομάχου καθιερώνεται η ονομασία "Άγιον Όρος". Τον 14ο αιώνα οι μονές περιορίζονται στις είκοσι πέντε. Οι πρώτοι αιώνες της Τουρκοκρατίας είναι δύσκολοι. Ωστόσο, από τον 17ο και 18ο αιώνα τα μοναστήρια αποκτούν ξανά αίγλη και το Όρος αναδεικνύεται σε πνευματικό φάρο του Ελληνισμού. Προσωρινή ύφεση σημειώνεται με την Επανάσταση του 1821 για να επανακάμψει μετά το τέλος της και να φτάσει στις μέρες μας να αριθμεί 1.500 μοναχούς. [...]
