(. . .) Ο Β΄ τόμος της Ιστορίας της ελληνικής γελοιογραφίας εξετάζει τις συνθήκες που διαμορφώνουν από τη Μεταπολίτευση και μετά την ποιότητα και τη «φόρμα» του «νέου» εικαστικού χιούμορ στην Ελλάδα με την παρουσία του εν ζωή «παλιού». Τα εισαγωγικά στο νέο και στο παλιό σηματοδοτούν απλώς τη σχετικότητα του χρονικού προσδιορισμού των λέξεων στην πιο κρίσιμη περίοδο της προσαρμογής και της εξέλιξής του με τα νέα δεδομένα στα ΜΜΕ. Η συνδρομή της δημοσιογραφίας στην επεξήγηση των επιμέρους γεγονότων είναι αυτό που θα θεωρηθεί αργότερα ιστορία. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
