Τα γεγονότα της τελευταίας τριακονταετίας (1953-1983) δεν έχουν περάσει, βέβαια, από τα φίλτρα της ιστορίας. Επομένως, κάθε αναδρομή σ` αυτή σήμερα έχει, όπως και άλλοτε τόνισα, το χαρακτήρα της χρονογραφίας και όχι της ιστορικής συγγραφής. Αν αποφασίζω την καταγραφή τους, τούτο γίνεται γιατί υπήρξα, απ` τη μια μεριά, αυτόπτης των όσων συνέβησαν στην πολιτική μας κονίστρα, από τη δημοσιογραφική επαγγελματική μου σκοπιά (αλλά και από τη συμμετοχή μου στη δραστηριότητα της Αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια), κι απ` την άλλη, από την αίσθηση χρέους ενός πολιτικοποιημένου επί μισόν αιώνα πνευματικού ανθρώπου να παίρνει θέση σε όσα συνέβησαν, και να διατυπώνει ευθέως και ευθαρσώς την προσωπική του κρίση για καταστάσεις, γεγονότα και πρόσωπα, που καθόρισαν το κοινωνικό και το πολιτικό μέλλον της πατρίδας μας (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]