Με λένε Πηνελόπη, όμως τις νύχτες δεν ξενύχτησα φτιάχνοντας πέπλα αφοσίωσης. Το ίδρυμα ορφανών όπου μεγάλωσα οι μνηστήρες το προσπέρασαν. Ό,τι περίμενα δεν έφτασε ποτέ. Και είμαι και όμορφη όπως εσύ, μάνα μου. Μα εσύ ήσουν και τυχερή κι έφυγες γρήγορα, αφήνοντας σε μένα την κατάρα της συνέχειας. Κι αυτή η φυγή σου μ’ έμαθε να μην παραμυθιάζομαι μήτε με του παράδεισου τις υποσχέσεις μα μήτε και με τις απειλές της κόλασης. Γιατί θα ‘ταν παράδεισος η ομορφιά μου, αλλά θα τη θυσίαζα ευχαρίστως για μια ευκαιρία να μεγαλώναμε εσύ κι εγώ μαζί. . . Και τώρα πια που αρχίζει να ξεθωριάζει η ανάμνηση, ένα μονάχα θέλω να σου πω: Μη με ξαναπείς όμορφη!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]