...οι γιαγιάδες κι οι παππούδες, ζούσαν με τη νοσταλγία της επιστροφής. Αυτή η νοσταλγία περνούσαν στα παιδιά του κι ύστερα στα εγγόνια. Όσο καλά κι αν έβρισκαν έξω, όσο καλά κι αν ζούσαν, όλα ήταν κατώτερα απ` της πατρίδας τους. Πάντα θυμόνταν με λαχτάρα το πατρικό τους με τα πεύκα στην αυλή του ή την ελιά. Με την κληματαριά να σκαρφαλώνει σαν κατακτητής και να ζώνει το σπιτικό τους. Με τα γιασεμιά και τ` αγιοκλήματα να ντύνουν τις μάντρες. Ένα κομμάτι ελληνικού, γαλανού ουρανού ήταν ασύγκριτο, μπροστά στους ουρανούς που έβλεπαν. Κι η γαλανή θάλασσα κυρίευε το μυαλό τους και τους καλούσε μυστικά, μαγικά. Στις γιορτές σήκωναν το ποτήρι με το κρασί κι εύχονταν: "άντε και καλή πατρίδα". Πολλοί πέθαναν χωρίς να γίνει πραγματικότητα αυτό το "καλή πατρίδα"...