«Δεν περιορίζομαι στο εδώ και τώρα· ανήκω τόσο στους νεκρούς, όσο και στους αγέννητους. Πιο κοντά στην καρδιά της δημιουργίας από τους περισσότερους, όχι όμως και αρκετά κοντά ακόμη. Εκπέμπω, άραγε, ζεστασιά; Ή μήπως ψυχρότητα; Δεν μιλάει πια κανείς για τέτοια πράγματα όταν έχει ξεφύγει απ` τη λευκή θερμότητα. Όσο περισσότερο απομακρύνομαι, τόσο πιο ταπεινός γίνομαι. Κάπου κάπου χαίρομαι με τη δυστυχία των άλλων. Υπάρχουν πολλές αποχρώσεις στον ένα και μοναδικό σκοπό. Οι παπάδες, απλώς, δεν είναι αρκετά ταπεινοί για να το καταλάβουν. Όσο για τους νομοδιδάσκαλους, αυτοί δεν ανέχονται μύγα στο σπαθί τους».
Τα λόγια αυτά του Πάουλ Κλέε χαρακτηρίζουν επιγραμματικά τόσο τον άνθρωπο όσο και τον καλλιτέχνη - έτσι, τουλάχιστον, όπως θα ήθελε να τον βλέπουν οι άλλοι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα είδος μανιφέστου του. [...]