Μια καλοκαιριάτικη μέρα, ο Ιάνης Ξενάκης, μεγάλος μουσικός, αγαπημένος σύζυγος και φίλος για μισόν αιώνα, χάνεται σ` ένα βουνό της Κορσικής. Δε βρίσκει το μονοπάτι για να γυρίσει στο σπίτι. Είναι η αρχή μιας αρρώστιας που θα του αφαιρέσει σιγά σιγά τη μνήμη και που θα τον απομονώσει στη σιωπή, που θα τον απομακρύνει οριστικά από τα πράγματα της ζωής. Η γυναίκα του, Φρανσουάζ, διηγείται αυτή την πορεία προς την αποπροσωποίηση και το θάνατο και θυμάται στιγμές χαράς, θυμού, θλίψης και πανικού που πέρασε μαζί του: στιγμές στη θάλασσα και στιγμές στα ασθενοφόρα, στιγμές στο σπίτι κι άλλες στιγμές ανάμεσα σε αρρώστους, σε φτωχούς αρρώστους της νύχτας. Στιγμές, ώρες, νύχτες ολόκληρες στα δημόσια νοσοκομεία. Όμως το «Κοίτα πώς έκλεισαν οι δρόμοι μας» δεν είναι μόνον η περιγραφή μιας ασθένειας, αλλά κυρίως το τρυφερό χρονικό της προαναγγελθείσης απώλειας, της αδυσώπητης μοίρας. Η Φρανσουάζ Ξενάκη, γνωστή στο ελληνικό κοινό από τα μυθιστορήματά της «Να με περιμένεις» και «Μαμά, δε θέλω να γίνω αυτοκράτορας», προκαλεί στον αναγνώστη γέλιο, θυμό, απελπισία, συμπόνια: το αφήγημα αυτό αφορά όλους όσοι γνώρισαν την αγάπη και την αρρώστια, το αναπότρεπτο του θανάτου και το παρηγορητικό συναίσθημα της νοσταλγίας. Κι ακόμα όλους όσοι πέρασαν ώρες και νύχτες μέσα στον παράξενο, τραγικό - συχνά κωμικοτραγικό - κόσμο των δημοσίων νοσοκομείων. Τέλος, το «Κοίτα πώς έκλεισαν οι δρόμοι μας» είναι μια ερωτική ιστορία, μια μακρόχρονη ερωτική ιστορία από την οποία δεν έλειψε η απογοήτευση, ο πανικός, αλλά και η έκσταση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]