Τα χρόνια πέρασαν, οι παλιοί μαθητές έγιναν δάσκαλοι, γιατροί, υδραυλικοί, ηθοποιοί, διακοσμητές και φίλοι, και αποφάσισα μια μέρα - μπορεί και νύχτα (η νύχτα μου ήταν πάντα πιο προσφιλής και γόνιμη)-, έτσι σαν παιχνίδι, να καταγράψω πρόσωπα και στιγμές μαθητών, να περιγράφω, αν γίνεται, ψυχές εφηβικές. Δεν θα ήθελα να διαβαστούν σαν `μαργαριτάρια` ούτε σαν ανέκδοτα ούτε σαν αναμνήσεις ενός συνταξιούχου της έδρας και του θρανίου. Είναι χνάρια πάνω στα οποία περπάτησε ένας άνθρωπος και διαμόρφωσε τον μικρόκοσμο της προσωπικής του βιοφιλοσοφίας. Τα παιδιά αυτά, τα παιδιά μου, μου έμαθαν πιο πολλά απ` όσα προσπάθησα να τα διδάξω.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]