"Το καλύτερο βιβλίο για την Κωνσταντινούπολη το έγραψε ένας Ιταλός συγγραφέας του 19ου αιώνα, ο Εντμόντο ντε Αμίτσις."
(Ορχάν Παμούκ)

"Η πιο κινηματογραφική περιγραφή της Κωνσταντινούπολης... ένα πανέμορφο βιβλίο."
(Ουμπέρτο Έκο)

Σουλτάνοι, ευνούχοι, οδαλίσκες, το Μεγάλο Παζάρι, ο Κεράτιος Κόλπος, η Αγία Σοφία, τα χαμάμ, τα σκυλιά, η νύχτα, οι Ιταλοί, οι Έλληνες, οι Τουρκάλες, η χαμένη μαγεία της Πόλης: η Κωνσταντινούπολη που, όπως επισημαίνει ο Ουμπέρτο Έκο, όσο ήταν η πρωτεύουσα της χριστιανικής αυτοκρατορίας οι Δυτικοί την αντιμετώπιζαν ως κάτι ξένο, αλλά μετά την Άλωση και κυρίως τον 19ο αιώνα γίνεται "αντικείμενο πόθου, ερέθισμα για εξωτικές φαντασιώσεις, προορισμός φιλολογικών προσκυνημάτων".
Ο Εντμόντο ντε Αμίτσις, απεσταλμένος του περιοδικού "Illustrazione italiana" το 1875, καταγράφει με το μάτι του ρεπόρτερ και την ευαισθησία του λόγιου αυτόν τον κόσμο και τον μεταφέρει σε ένα σαγηνευτικό βιβλίο που γίνεται σημείο αναφοράς για τον τρόπο που οι Ευρωπαίοι έβλεπαν τους Οθωμανούς και την πρωτεύουσά τους· εναλλάσσοντας τον ξέφρενο ρυθμό με τη νηφάλια παρατήρηση, ανατρέπει διαρκώς τις προσδοκίες του αναγνώστη με τις παράδοξες εικόνες και την αίσθηση του αναπάντεχου.

Ο συγγραφέας με "ένα μάτι χριστιανικό και ένα τούρκικο", με χιούμορ, σάστισμα και πληθωρική γραφή συνθέτει την εκρηκτική πολυχρωμία, το μυστήριο και τις αντιθέσεις της Πόλης, παραδίδεται σ’ αυτήν ως ρομαντικός ταξιδευτής και την περιγράφει ως μοντέρνος στοχαστής.