Στη σημαντική προσφορά της Μαριέττας Γιαννοπούλου-Μινώτου (1900-1962) στα νεοελληνικά γράμματα ξεχωριστό κομμάτι καταλαμβάνει η διάσωση και καταγραφή, στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, μαρτυριών του λαϊκού πολιτισμού της Ζακύνθου, ηθών και εθίμων, τραγουδιών, παραδόσεων, θρύλων, παροιμιών, `ομιλιών` από το λαϊκό θέατρο κ.ά. Η Γιαννοπούλου-Μινώτου κατέγραψε επίσης και δημοσίευσε ογδόντα τέσσερα παραμύθια, ανεκτίμητες μαρτυρίες του παρελθόντος της Ζακύνθου, καθώς διασώζουν πολύτιμο γλωσσικό υλικό και στοιχεία του ζακυνθινού υλικού και πνευματικού πολιτισμού.
Γνωστή για τη γόνιμη ενασχόλησή της με τον κόσμο των παραμυθιών, η φιλόλογος και εικαστικός Ζωή Νικητάκη έσκυψε με αγάπη στο έργο της ζακυνθινής λαογράφου, ξεχώρισε εφτά παραμύθια της και `καταπιάστηκε με τ` όνειρο`, όπως αναφέρει και η ίδια. Τα διασκεύασε, αλλά δίχως να προσπεράσει τον ρυθμό τους. Έπειτα πήρε πινέλα και χρώματα, συνεχίζοντας το ταξίδι στον κόσμο του απρόσμενου και του απίθανου, και τους έδωσε πνοή. Η συγκυρία είναι ευτυχής, και το αποτέλεσμα άκρως επιτυχές. Η λογοτεχνική της απόδοση κάνει προσιτό στις νεότερες γενιές ένα σημαντικό έργο, ενώ η μοναδική εικονογράφηση που τα συνοδεύει κεντρίζει τη φαντασία. Αποδεικνύει με περισσή ευαισθησία και αγάπη για τα παιδιά ότι η θαυμάσια μεταφυσική ουσία του παραμυθιού δεν χάθηκε ούτε στην εποχή μας.
Η αξία των παραμυθιών αυτών είναι ότι απευθύνονται σε μικρούς και μεγάλους. Συγκινούν, κρατούν σε εγρήγορση τον αναγνώστη και καλλιεργούν την παιδική ψυχή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]