Το παρακάτω βιογραφικό του Λάμπρου Κατσιάμπα γράφτηκε από τον ίδιο προ του θανάτου του, την άνοιξη του 1997, μετά από αίτημα του συμπολίτη σκηνοθέτη κ. Βασίλη Κονταξή για τις ανάγκες της τηλεταινίας "Πορτρέτα" που αναφέρεται σε προσωπικότητες των Τρικάλων. Σ` αυτό μιλώντας για τον εαυτό του και για την δημοσιογραφική πορεία του, ο αείμνηστος Λάμπρος Κατσιάμπας, έγραφε τα εξής:
"Μισόν αιώνα δημοσιογραφίας σε περιόδους ανελέητης σκληρότητας και πενιχρών απολαβών.
Αυτό είναι το μήνυμα, που θέλω να δώσω για μένα, επ` ευκαιρία αυτής της παρουσίασης με την επιβεβλημένη προσθήκη της εντύπωσής μου ότι διακόνησα μ` ευσυνειδησία και πληρότητα αυτό το δύσκολο, αγχοτικό και ψυχοφθόρο επάγγελμα, ότι το υπηρέτησα με αφοσίωση και αμεροληψία, ότι το διεκπεραίωσα αφανάτιστα και αντικειμενικά και ότι του προσέφερα ένα προσωπικό στυλ με δείγμα γραφής, που ευελπιστώ ότι ήταν αντάξιο των προσδοκιών και των απαιτήσεων του προβληματιζόμενου αναγνώστη.
Για όλα αυτά, όμως και για την εν γένει δημοσιογραφική προσφορά μου στον τόπο, άλλοι θα μπορούσαν να μιλήσουν και να δώσουν τη δική τους αξιολογική εκτίμηση και κρίση.
Εγώ θα περιορισθώ σε μια χρονολογική παράθεση της επαγγελματικής μου παρουσίας, εν είδει βιογραφικού σημειώματος, απαλλαγμένου από υποκειμενικές αξιολογικές κρίσεις.
Με τη δημοσιογραφία, λοιπόν, συναντήθηκα τον Ιανουάριο του 1948, μέσα από την ημερήσια εφημερίδα των Τρικάλων "Θάρρος", που διηύθυνε ο άξιος λειτουργός του χώρου Λεωνίδας Κλειδωνόπουλος, ο οποίος αφού με δοκίμασε μου εμπιστεύθηκε προοδευτικά, όλα, σχεδόν τα πόστα, από το τοπικό ρεπορτάζ, ως τη ραδιοληψία, το χρονογράφημα, τις διορθώσεις, τις έρευνες κ.λ.π.
Ήταν βλέπετε τότε χαμαλίδικη η δουλειά στις εφημερίδες, πολύωρη και χωρίς εξειδίκευση. Η εργασία μου στο "Θάρρος", διήρκησε οκτώ μήνες, γιατί τον Αύγουστο του ιδίου έτους η εφημερίδα πυρπολήθηκε απ` τους αντάρτες και διέκοψε την έκδοση της.
Παρά ταύτα, όμως, αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη γνωριμία μου με το αντικείμενο και για την απόκτηση της απαραίτητης εμπειρίας για την άνετη μετέπειτα λειτουργία μου στο χώρο.
Με το κλείσιμο του "Θάρρους" μεταπήδησα στην "Αναγέννηση", όπου εργάσθηκα επί δεκαετία μαζί με ικανούς συναδέλφους ανάμεσα στους οποίους οι αδελφοί Κίτσιος και Ηρακλής Παππάς, ο Λάκης Κυριάκος, ο Αλέκος Κορδαλής και άλλοι. Εκεί ζυμώθηκα περισσότερο με το επάγγελμα και τις απαιτήσεις του, ανέπτυξα τις ικανότητες μου και σφυρηλάτησα το προσωπικό μου στυλ και τις ιδιαίτερες επιδόσεις μου στο χρονογράφημα και στο σχόλιο.
Το 1958 με τους συναδέλφους μου Απόστολο Μπακοβασίλη και Λάκη Κυριάκο, αποδύθηκα στο δύσκολο αλλά επιτυχές εγχείρημα της έκδοσης της ημερήσιας εφημερίδας "Η έρευνα" η οποία μετρά έκτοτε τριανταεννέα χρόνια ζωής με συνεχή πρόοδο και με σαφές προβάδισμα σε κυκλοφορία και σε δημοσιεύσεις έναντι των λοιπών ημερησίων εφημερίδων τηςπόληςτων Τρικάλων.
Μετά τον θάνατο των δύο προαναφερθέντων συνεργατών μου, το 1972 και το 1980 αντίστοιχα, επωμίσθηκα μόνος τη διεύθυνση της "Έρευνας" μέχρι και τη συνταξιοδότηση μου το 1992, χωρίς και μετά απ` αυτήν να πάψω να δημοσιογραφώ μέχρι και σήμερα.
Χαρακτηριστικότερα δείγματα της δουλειάς μου ήταν οι προσωπικές μου στήλες υπό τους γενικούς τίτλους "Απόψεις", "Σημειώματα", "Παρασκήνιο" και "Βολίδες", στις οποίες καθημερινά ή σε τακτά χρονικά διαστήματα, σχολίαζα την πολιτική επικαιρότητα, τα τοπικά και διεθνή θέματα και τα αθλητικά πράγματα, με το δικό μου προσωπικό ύφος, που φαίνεται ότι άρεσε και ικανοποιούσε το αναγνωστικό κοινό.
διαίτερη προσπάθεια κατέβαλα ώστε τα γραπτά μου να έχουν υπευθυνότητα σοβαρότητα και ακρίβεια και να κινούνται στα πλαίσια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, με σεβασμό στην αλήθεια και στη νοημοσύνη του αναγνώστη και με απόρριψη της θυσίας της είδησης στο βωμό του καιροσκόπου εντυπωσιασμού.
Άλλοι θα εκτιμήσουν εάν πέτυχα και πόσο στην μακρόχρονη δημοσιογραφική μου καριέρα. Προσωπικά αισθάνομαι δικαιωμένος και ικανοποιημένος. Και ευχαριστώ εκείνους, που μου επιδαψίλευσαν επαίνους και συγχαρητήρια και που εξαντλώντας την καλοσύνη τους μου απένειμαν τον χαρακτηρισμό του "Πρύτανη της τοπικής δημοσιογραφίας".
