Από παιδί με γοήτευε πάντα και με εξέπλησσε ο κόσμος των θεών και των ηρώων της ελληνικής μυθολογίας, ιδιαίτερα δε το μυθολογικό ονομαστικό. Γιατί, πέραν από το ότι ο μύθος αποτελεί μιαν αξία αυτή καθ` εαυτήν επειδή είναι μια βασική στάση της ανθρώπινης συνείδησης που τον γεννά για την πλήρωση και την ολοκλήρωσή της, γιατί, πέραν από το ότι ο μύθος μετέχει της διάνοιας, με την πλατωνική έννοια του όρου, καθώς αποβλέπει στη νόηση ενός αντικειμένου και αποτελεί έναν ιδιαίτερο τρόπο νόησης που τίποτα δεν μπορεί να τον καταλύσει, η ελληνική μυθολογία με τον πλούτο των ονομάτων της ανοίγει ευρείς ορίζοντες της εθνικής μας αυτογνωσίας, επαληθεύοντας το πλατωνικό `ος αν τα ονόματα είδη, είσεται και τα πράγματα`.
Τα έξι χιλιάδες περίπου μυθικά ονόματα που αναφέρουν οι πηγές αποτελούν μια κλειστή οικογένεια με ιδιαίτερη ονοματολογία, αφού από τη στιγμή που δινόταν ένα όνομα σε ένα μυθικό πρόσωπο, έπαυε να χρησιμοποιείται από τους κοινούς θνητούς.
Πώς δημιουργήθηκε ο πλούτος των μυθικών αυτών ονομάτων; Την απάντηση σ` αυτό το ερώτημα έρχεται να δώσει η λεξικογραφική αυτή έρευνα, που αργότερα πήρε τη μορφή ετυμολογικού λεξικού των ονομάτων της ελληνικής μυθολογίας, για το οποίο χρειάστηκε τόλμη από τον γράφοντα, γι` αυτό και η ευθύνη είναι δική του για αμαρτήματα ή παραλήψεις.
Η προέλευση των μυθικών ονομάτων.
Τα περισσότερα ονόματα είναι πλασματικής ποιητικής φαντασίας. Για τον ασπιδοφόρο Αίαντα π.χ., τον `πύργο` των Αχαιών, πλάστηκε ένας πατέρας με το όνομα Τελαμών `ιμάντας ασπίδας`, όπως πλάστηκε και ένας γιος με το όνομα Ευρυσάκης `αυτός με τη μεγάλη ασπίδα`. Εξάλλου τα περισσότερα ονόματα των Νηρηίδων είναι πλάσματα ποιητικής φαντασίας που εκφράζουν ιδιότητες της θάλασσας, χρώμα, λάμψη, ηρεμία, κινήσεις κυμάτων κ.λπ. (Γλαύκη, Γαλήνη, Κυμώ). [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]