Στο σύγχρονο Μπουένος Άιρες, το πτώμα μιας τραβεστί ονόματι Λούς εντοπίζεται γυμνό, ευνουχισμένο, με τα γεννητικά όργανα στον πισινό, και μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Η Ζανά, μια πεισματάρα καλλιτέχνις με καταγωγή από τη φυλή των Μαπούτσε, και ο Ρουμπέν, ένας οργισμένος ντετέκτιβ, ερευνούν από μία υπόθεση ο καθένας τους. Η συνάντησή τους τούς οδηγεί στα φαντάσματα της δικτατορίας.
Η ΖΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΠΟΥΤΣΕ, κόρη ενός λαού Ινδιάνων που όταν οι άλλοι τους έβλεπαν στην αργεντίνικη πάμπα τους πυροβολούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αφού επιβίωσε από την οικονομική κρίση του 2001 - 2002, έγινε γλύπτρια και έκτοτε μένει μόνη της στο Μπουένος Άιρες. Τώρα, στα 28 της χρόνια, υπολογίζει πως δεν χρωστά πλέον τίποτε και σε κανέναν. Ο Ρουμπέν Καλδερόν είναι κι αυτός από τους επιβιώσαντες - ένας από τους ελάχιστους `υπονομευτές` που βγήκαν ζωντανοί από τις λαθραίες φυλακές, όπου χάθηκαν ο πατέρας του και η μικρή αδελφή του. Τριάντα χρόνια πέρασαν μέχρι να ξανάρθει η δημοκρατία. Ιδιωτικός ερευνητής στην υπηρεσία των Γιαγιάδων της Πλατείας του Μάη, ο Ρουμπέν αναζητά ακατάπαυστα τα παιδιά των εξαφανισθέντων που δόθηκαν για υιοθεσία επί δικτατορίας Βιντέλα, καθώς και τους εκτελεστές τους... Τίποτε δεν προμηνύει τη συνάντηση της Ζανά και του Ρουμπέν, που τόσα τους χωρίζουν. Ένα πτώμα όπως ανασύρεται από τα νερά του λιμανιού της Λα Μπόκα: είναι η `Λούς`, μια τραβεστί που έκανε πιάτσα στην προκυμαία με την `Πάουλα`, τη μοναδική φίλη της γλύπτριας. Ο Ρουμπέν, από τη μεριά του, ερευνά την εξαφάνιση μιας φωτογράφου, της Μαρία Βικτόρια Καμπάλλο, κόρης ενός από τους σημαντικότερους επιχειρηματίες στη χώρα. Μολονότι η πολιτική των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εφαρμόζεται εδώ και δέκα χρόνια, τα φαντάσματα των καταπιεστών πλανώνται ακόμα στην Αργεντινή - και μαζί τους ρίχνουν τη σκιά τους οι καραμπινιέροι, που έδιωξαν την κοινότητα της Ζανά από τα πατρογονικά εδάφη...
`Για τα βιβλία μου, επιλέγω χώρες που η ιστορία τους τις βαραίνει. Ο καθείς και οι εμμονές του, και οι δικές μου εμμονές είναι ο καθημερινός φασισμός και η σχέση του με το νεοφιλελευθερισμό. [...] Οι ίδιοι δεν αυτοαποκαλούνται ποτέ Ινδιάνοι, δεν σημαίνει τίποτε για κείνους αυτή η λέξη. Σφαγιάστηκαν κατά τον 19ο αιώνα. [...] Στην Αργεντινή, είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Μάπου, σημαίνει γη. Τσε, σημαίνει άνθρωποι`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
