(. . .) Στη δημιουργία αυτού του έργου ο καλλιτέχνης δε στέκεται στις αφηρημένες στιγμές της ιστορίας αλλά πάνω απ` όλα στα πρόσωπα που αποτελούν την πρώτη ύλη της ζωής και γίνονται τα υποκείμενα της δράσης του. Στο μετα-ρεαλισμό του Μάριου Σπηλιόπουλου τα πρόσωπα δεν νοούνται, υπάρχουν, στέκουν ευθυτενή απέναντι στο φακό, τραγουδούν και φωτογραφίζονται, γίνονται οι άμεσοι συνομιλητές του, οι συνδημιουργοί του δικού τους έργου, ένα social production of art. (. . .) To έργο του Μάριου Σπηλιόπουλου αφήνει μια λυτρωτική συγκίνηση, απλή στην επαφή αλλά δύσκολη στη σύλληψη, απελευθερώνει τον θεατή και δημιουργεί άλλα δεδομένα για το ρόλο του έργου τέχνης και του κοινού της. Ο ποιητικός λόγος του καλλιτέχνη, σκαρφαλωμένος στα χαλάσματα του σαπωνοποιείου, συμμαχεί με των αιώνων τη σκόνη για να συνομιλήσει με την ιστορία της πόλης, να ψιθυρίσει μια ιστορία του κόσμου.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
