`Μπάντα` έλεγαν στα χωριά των Ιωαννίνων ένα υφαντό μεγάλων διαστάσεων, που κάλυπτε σχεδόν μια πλευρά ενός δωματίου. Έτσι έλεγαν, επίσης, και την «πλευρά» - «βαλ` το απ` αυτή τη μπάντα». Απεικόνιζε συνήθως σκηνές της ζωής της υπαίθρου: κυνηγιού, θερισμού, κ.λ.π. Αλλά η πιο αγαπημένη μπάντα απεικόνιζε ένα σύμβολο της ομορφιάς - τα ελάφια! Τα θυμάμαι ολοζώντανα στην μπάντα που υπήρχε στην ανατολική πλευρά της κρεβατοκάμαρας του πατρικού σπιτιού. Νήματα κάθε λογής χρωμάτων `συνυφαίνονταν` για να δημιουργήσουν την τελική εικόνα, η οποία δέσποζε στο δωμάτιο και ακτινοβολούσε ζεστασιά. Οι εκθέσεις υφαντών, πριν από χρόνια, ονομάζονταν `textilia`. Λατινική λέξη, από την οποία προήλθε η αγγλική λέξη `text`, που σημαίνει `κείμενο`. Λοιπόν, πριν αναφερθεί σ` ένα τυπωμένο ή χειρόγραφο κείμενο, η λέξη σήμαινε `συνύφανση`. Αυτό ακριβώς κάνει ο Πετρο-Λούκας εδώ: `Συνυφαίνει` λογής-λογής νήματα της ζωής του - βάζει το `υφάδι`. Εγώ βάζω το `στημόνι` και από την `μπάντα` που προκύπτει, προβάλλει το πρόσωπό του, με `κέντημα` δικό του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]