`Όλες οι βλεννόρροιες θεραπεύονται εκτός από την πρώτη. . . σαν την πρώτη αγάπη`, γράφει ο Νίκος Νικολαΐδης στο `Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα`. Σ` αυτή την ύστατη πνευματική του μαρτυρία μυθιστοριογραφεί για μια τελευταία φορά έντονα και άμεσα τη γενιά του. Ο δεκαπεντάχρονος αφηγητής του μυθιστορήματος καταγράφει την Αθήνα και τις μεταπολεμικές δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα με μια ψυχρή, σαρκαστική, αλλά και ταυτόχρονα ιδιαίτερα νοσταλγική και συμπαθητική ματιά. Η διαδρομή του είναι μια αποκαλυπτική αναζήτηση γεμάτη αγάπη και έρωτα, η οποία όμως οδηγεί σχεδόν μοιραία σε χαμένες ελπίδες και ατελείωτες απογοητεύσεις. Ο Νικολαΐδης κατανοεί απόλυτα το πόσο αδυσώπητα μας τιμωρεί ο χρόνος, αλλά ταυτόχρονα υμνεί το αναλλοίωτο των πρώτων μας ονείρων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]