Το Λεύκωμα που κρατάτε στα χέρια σας, δεν έκαμε τίποτε περισσότερο από το να συλλέξει, σε όποια κατάσταση συναντήσαμε, τα μνημεία που δημιούργησε η βυζαντινή τέχνη στις αρχέγονες αυτές κοιτίδες της χριστιανικής Πίστεως. Ιορδανία, Συρία, Κύπρος, Θράκη και Νοτιοανατολική Βουλγαρία. Οι περιοχές που δέχτηκαν πρώτες το μήνυμα του Ναζωραίου από τα στόματα των ίδιων των Αποστόλων. Σήμερα φαντάζουν ασύνδετες μεταξύ τους και ίσως ξενίζουν στον υπότιτλο. Όταν όμως τις περπατήσει κάποιος, σκοντάφτει πάνω σε γνήσιο και τραχύ, αφτιασίδωτο και λαγαρό το λόγο του θεανθρώπου, όπως τότε που ακούγονταν σε παραλίες της Τιβεριάδας και πλαγιές της Γαλιλαίας. Όπως λίγο αργότερα ο ασκητισμός τον έκανε βιώσιμο και ο βυζαντινός ελληνισμός τον μεταποίησε σε πολιτισμό και τέχνη λογική. Ιορδανία, Συρία, Κύπρος, Θράκη και Νοτιοανατολική Βουλγαρία. Χώρες που έγιναν τα εφαλτήρια ενός τρόπου ζωής, μιας άλλης βιοτής, μιας «αιωνίου απαρχής», μιας συλλογικής και συνάμα προσωπικής εμπειρίας που βάσταξε στον κόσμο δύο χιλιάδες χρόνια τώρα. Η να το πω καλύτερα σήκωσε τον κόσμο στην πλάτη της και θα συνεχίσει να τον σηκώνει, άλλοτε καίγοντάς τον και άλλοτε φωτίζοντάς τον, μέχρι το τέλος του. Αυτό το περπάτημα μέσα στους αιώνες, οι πέτρες των μνημείων το σιγοψιθυρίζουν καλύτερα. Σαν μυστικό, σαν προσευχή, σαν ευθύνη, σαν «μνησιπήμων πόνος» κατά πως έλεγε ο ποιητής.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]