Ο Φράνσις Μπέικον (Δουβλίνο 1909 - Μαδρίτη 1992) τοποθετείται ανάμεσα στους ελάχιστους σύγχρονους καλλιτέχνες που βίωσαν έντονα την κρίση της αστικής κοινωνίας μέσα στον 20ό αιώνα και εξίσου έντονα τη μετουσίωσαν σε εικαστική έκφραση. Διαχωρίζεται, όμως, από τους υπόλοιπους γιατί παρουσιάζει ιδιομορφία. Η ζωγραφική του δεν "αποτυπώνει" επιφανειακού τύπου επίκαιρα στοιχεία αυτής της κρίσης, αλλά τα βαθύτερα στρώματα της ανθρώπινης φύσης. Αμιγώς ανθρωποκεντρικός, με τις παραμορφωμένες, σχεδόν φασματικές ανθρώπινες φιγούρες του, που εκφράζουν την πραγματικότητα σ` όλη της τη βαναυσότητα, κατορθώνει να αναγάγει την κατάπτωση και το "ποταπό" του ψυχισμού σε υψηλή τέχνη. Και όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει στην εισαγωγή της η Angela Molina: "Λίγοι καλλιτέχνες του διαμετρήματος του Μπέικον στάθηκαν ικανοί να αποκαλύψουν τόσες καινούργιες και ποικίλες οπτικές γωνίες, προϊόν της σκόπιμης αμφισημίας του έργου του Ιρλανδού καλλιτέχνη - τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη μοναχική του προσπάθεια να εξιχνιάσει τα απροσμέτρητα βάθη της ανθρώπινης φύσης".