Όταν έπεφτε σκοτωμένος από τους Αλανούς ο Ροζέ ντε Φλορ, όταν σφάχτηκαν οι άοπλοι σύντροφοί του στην Ανδριανού πόλη, ο συμβασιλέας Μιχαήλ - υπεύθυνος, ανεύθυνος για το θάνατό του, κανείς δεν μπορεί να το βεβαιώσει - ανάπνευσε γιατί πίστεψε ότι τα δεινά που είχαν επιφέρει στην αυτοκρατορία οι Ισπανοί μισθοφόροι με τον αρχηγό τους θα τελείωναν. Το ίδιο πίστεψε και ο Ανδρόνικος, ο αυτοκράτορας και κύρης του. Γιός και πατέρας ξύπνησαν από ένα όνειρο που είχαν πλάσει με τη φαντασία τους και ζήσαν το χειρότερο εφιάλτη που μπορούσαν να φαντασθούν. Καταλανοί, Αραγωνέζοι και Αλμογάβαροι κάτω από έναν άλλο αρχηγό, τον Μπερανζέ ντε Ροκαφόρ, το σενεσάλο του Ροζέ ντε Φλορ, ύστερα από μερικές δοκιμασίες οργανώθηκαν πάλι και σκόρπισαν τον όλεθρο και την καταστροφή στην Αυτοκρατορία για έξι ολόκληρα χρόνια. Και οι Ισπανοί νικούσαν πάντα και οι Ρωμαίοι (Βυζαντινοί) το βάζανε πάντοτε στα πόδια παρ` όλες τις προσπάθειες του Μιχαήλ να τους αντιβγεί, ώσπου έφθασαν στη Αττική πολέμησαν και με τους Φράγκους, τους νίκησαν στην Κωπαΐδα και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα δημιουργώντας το Καταλάνικο δουκάτο που έζησε ογδόντα χρόνια.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]