Ο Βασίλης Συκάς είναι φωτογράφος ουσίας. Όταν φωτογραφίζει, ο φακός του εστιάζει στο ουσιαστικό, βάζοντας σε παρένθεση τα συμβεβηκότα της ουσίας, όπως τα όρισε ο Αριστοτέλης. Δηλαδή, ασκεί "εποχή", κατά τη μέθοδο του Χούσσερλ, και αφήνει απ` έξω ως αδιάφορα τον χρόνο, τον χώρο, την αιτία, τη σχέση, την ποσότητα. Αυτή η καλλιτεχνική προσέγγιση είναι κατεξοχήν ο τρόπος που οφείλουμε να πλησιάζουμε και να σεβόμαστε τον Μύθο. Γιατί ο Μύθος δεν έχει χρόνο και δεν λογοδοτεί σε καμιά κατηγορία της Λογικής. Σκέφτηκε ποτέ κανείς σοβαρά πόση ήταν η ηλικία της Ελένης στην Σπάρτη; Του Πάριδος; Της Ιφιγένειας; Της Ηλέκτρας; Τα μυθικά πρόσωπα, τα μυθικά μνημεία, αλλά και τα τοπία του Μύθου είναι εκτός χρόνου. Άλλο πράγμα, βέβαια, η επιστημονική του τεκμηρίωση. Ένας αρχαιολόγος μπορεί να προσδιορίσει τον χρόνο ενός ευρήματος. Ένας κριτικός Λογοτεχνίας οφείλει να ανιχνεύσει την ηλικία ενός τραγικού προσώπου με μυθική καταγωγή. Και ένας γεωγράφος ή γεωλόγος να χρονολογήσει ένα γεωλογικό φαινόμενο ή τον ρουν ενός ποταμού ή την ηλικία ενός σεισμογενούς βράχου. Όταν, όμως, τοπία και μνημεία αναπαύονται και είναι αφοπλιστικά διαθέσιμα στην ενατένιση μας, δεν έχουν συμφραζόμενα, πέρα από την καταλυτική τους παρουσία. Είναι φορτισμένα με το μήνυμα τους, με τα ίχνη των γενεών που τα αντίκρυσαν, ποτισμένα με δάκρυα, πόνο και κραυγές αγωνίας, ικεσίας και αναθέματος. Μα και τα τοπία, ιδιαιτέρως, είναι "περπατημένα", αισθάνεσαι, καθώς τα προσεγγίζεις, ότι φυλάνε μυστικά ή αποκαλύπτουν μυστικά εκατομμυρίων ανθρώπων που πέρασαν, έδρασαν, χόρεψαν, πέθαναν και, συχνά, ενταφιάστηκαν ή σάπισαν κάτω από τον ανελέητο ήλιο.

Ο Βασίλης Συκάς αυτούς τους αναστεναγμούς, αυτά τα παγωμένα δάκρυα, αυτά τα γόνιμα από ανθρώπινο μόχθο χώματα, αυτές τις εχθρικές ερημιές των τόπων φωτογραφίζει. Όταν πλησιάζει αρχαία μνημεία, ναούς, στάδια, θέατρα, βουλευτήρια, βωμούς, τείχη προσπαθεί να διακρίνει την ανάσα τους και αποτυπώνει τον παλμό τους. Παλμός ενός μνημείου είναι ο ρυθμός του, ο
τρόπος που ο όγκος του ρουφάει το φως, οι αναλογίες του που παραπέμπουν στη Γεωμετρία και την ιερότητα των πυθαγόρειων αριθμών. [...] Στο ανά χείρας λεύκωμα αφεθείτε στη γοητεία της περιπλάνησης στους τόπους του Μύθου και στη σαγηνευτική ματιά του φωτογράφου, που γνωρίζει με αφοπλιστικό τρόπο να σαγηνεύει (να ψαρεύει δηλαδή) την πεμπτουσία του ελληνικού θαύματος.

(από τον πρόλογο του Κώστα Γεωργουσόπουλου)