ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
α`
Της Ελλάδας το δίκιο γυρεύω
κι αγναντεύω το δρόμο
να βρεθεί η Ουσία
της έκφρασης και του φωτός
που χρόνια τώρα καρτερούν
-σαν έρθει η ώρα-
να δοθεί η δικαίωση.
Ο μίτος της Αριάδνης
μες στα παλάτια της ψυχής
γυρεύοντας να βρει το δρόμο
της νόησης, του λυτρωμού και του φωτός
χάθηκε,
αναλώθηκε, ντροπιάστηκε
-μα δεν το ξέρει-
βάζοντας την ανήλια δόμηση
του εγωισμού να σταθεί μπροστά
δίχως να ξέρει,
δίχως να φοβάται,
δίχως να μπορεί!
Στους αιώνες που πέρασαν
μα και σ` αυτούς που ήρθαν,
το μάθημα δόθηκε
παραδομένο απ` το ίδιο το τίμημα
της δόλιας σκλαβιάς
του νου και της ψυχής
που φρόνιμα κι αναντίρρητα
πλήρωσαν
τις λανθασμένες επιλογές.
Ανιστόρητα λόγια,
ανιστόρητες πράξεις,
λόγια και πράξεις ντροπής ενός λαού
που πλήρωσε ακριβά
το μεγαλείο της ύπαρξής του!
Σκιρτήματα των παλμών του Περικλή
και όλων των σοφών της Αθήνας
ζητώ να ξεσηκωθούν και να συνεισφέρουν,
ζητώ να συμμεθέξουν
στο βωμό της λύτρωσης...
ή μήπως είναι μακριά;
Μήπως δε βλέπουν, δεν ακούν;
Μήπως το νόημα της άτρωτης δικαιοσύνης πάγωσε,
λύγισε, ντροπιάστηκε;
Μήπως τα λόγια δεν αρκούν να ξεσηκώσουν;
Μήπως το φιλί της προδοσίας
έγινε σύμμαχος και φίλος;
Ακολουθία φωτός
συγχρονισμένη κι αδιαπραγμάτευτη
θα οδηγήσει και πάλι
το λαό που δε φοβάται να κριθεί,
να πολεμηθεί, να κατακτηθεί,
που δε λύγισε, που δεν καταρρακώθηκε
μα σαν άλλος Διγενής
με το σπαθί στο χέρι
αναζήτησε το δίκιο του. [...]