«. . . κινηθήκαμε από τη μια μεριά ανάμεσα στο πατερναλιστικού χαρακτήρα συμφέρον του παιδιού και στην πιο σύγχρονη εκδοχή «δικαίωμα του παιδιού» κι από την άλλη μεριά με τη σιγουριά, με τη βεβαιότητα, ότι καταργώντας την τηλεοπτική βία δεν εξαλείφουμε την πραγματική βία. Βέβαια η δεοντολογία αποβλέπει στην κωδικοποίηση του πρέποντος, ένα είδος δηλαδή καθηκοντολογίας. Προϋποθέτει αξίες, αρχές, πολιτιστικά δεδομένα, κοινωνικές προσδοκίες, συμπεριφορές, σε τελική ανάλυση προσβλέπει σε ένα τηλεοπτικό ήθος, media ethics. Από την άλλη μεριά αν αυτό μπορεί να λειτουργήσει σε ένα εθνικό επίπεδο, πρέπει και η Ευρωπαϊκή Ένωση να ενθαρρύνει τις εθνικές πολιτικές στη βάση ενός κοινού δεοντολογικού πλαισίου».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]