Στο έργο αυτό, ο Ουίλλιαμς φτάνει στο απόγειο της τελειότητας σαν ποιητής των κολασμένων. Η δομή του είναι άψογη, η πρόζα του λεπτή κι αισθηματική. Αληθινά, μπορεί να πει κανείς ότι, με το συγκρατημένο λυπητερό του χαρακτήρα, το έργο αυτό αποτελεί επιμνημόσυνη δέηση για την αγνότητα της αγάπης. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
