Το έργο του Αριές «Ο άνθρωπος ενώπιον του θανάτου» τάραξε με άλλον τρόπο τα νερά. Με την ανευλάβειά του μπροστά στις μεθόδους και στις τεχνικές των ιστορικών, με την άρνησή του να ακολουθήσει την «κλασική» πειθαρχία στην οργάνωση του θέματος και των υλικών του, όπως η επιστήμη της ιστορίας την είχε τον καιρό εκείνο προσδιορίσει. Η περιφρόνησή του στη χρονολογική διάρθρωση ήταν παροιμιώδης. (. . .) Αν οι εργασίες του για την παιδική ηλικία πιστοποίησαν την αξία του και τον έκαναν διάσημο, η ενασχόλησή του με τα του θανάτου γέννησε, στο χώρο των ιστορικών, κάθε είδους αντιδικία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
