Στο θαμποχάραμα της Ιστορίας, όταν ο μύθος και η αλήθεια μπερδεύονται αξεδιάλυτα, ο Όμηρος μας μιλά για τους Αχαιούς βασιλιάδες της Κύπρου, τον Κυνύρα και τον Δμήτορα. Ξέραμε ακόμα πως ο Τεύκρος, ο μικρότερος αδερφός του Αίαντα, έχτισε στα παράλιά της καινούργια Σαλαμίνα, και πως μια από τις αρχαιότερες ελληνικές εποποιίες είναι τα `Κύπρια έπη`. Στην Κύπρο επίσης, κοντά στους τρανούς Έλληνες βασιλιάδες της, έβρισκαν άσυλο στην κλασσική εποχή οι πολιτικοί εξόριστοι. Ο Ισοκράτης έγραψε ολόκληρο πανηγυρικό για τον Ευαγόρα.
Ελληνική λοιπόν υπήρξε η Κύπρος επί τρισήμισυ χιλιάδες χρόνια. Μα όπως συμβαίνει με τα παιδιά που ξεμακραίνουν από τους γονιούς τους, η Κύπρος, πιο κοντά στη Μικρά Ασία παρά στην ηπειρωτική Ελλάδα, δέχτηκε συχνά επιδρομές και υπέφερε από κατακτήσεις ξένων.
Όπως η υπόλοιπη Ελλάδα, η Κύπρος υποτάχθηκε από τους Ρωμαίους. Ασπάσθηκε τον Χριστιανισμόν πολύ νωρίς, χάρις στον απόστολο Βαρνάβα, μαθητή και σύντροφο του Παύλου και εξάδελφο του Ευαγγελιστή Μάρκου.
Όταν το ρωμαϊκό κράτος διαιρέθηκε, η Κύπρος φυσικά περιελήφθη στο Ανατολικό τμήμα, στη Βυζαντινή δηλαδή αυτοκρατορία. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]