Υπάρχουν τύποι γυναικών, που φαίνονται φτιαγμένοι από τη φύση τους να υλοποιούν τις εικόνες της Anima, που κρύβουν μέσα τους οι άντρες. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για έναν σχεδόν συγκεκριμένο τύπο. Απαραίτητο στοιχείο είναι ο λεγόμενος χαρακτήρας της `Σφίγγας`, η αμφισημία ή και πολυσημία. Όχι κάποια θολή αοριστία, μέσα στην οποία δεν μπορεί κανείς να ανακαλύψει τίποτα, αλλά μια αοριστία γεμάτη υποσχέσεις, η εύγλωττη σιωπή της Τζοκόντας - νέα και γριά, μητέρα και κόρη, αμφίβολης αγνότητας, με αφελή εξυπνάδα και παιδιάστικη χάρη που αφοπλίζουν τους άντρες. (Καρλ Γκούσταφ Γιούνγκ)

Οι άνθρωποι πιστεύουν καμιά φορά ότι η φιλία παραμένει, ότι έχει σβήσει μόνο ο πόθος. Αυτό όμως δεν ισχύει. Καμιά φορά τα χείλη λένε ψέμματα, ή το μυαλό δεν θέλει να καταλάβει, οι σωματικές όμως λειτουργίες λένε πάντα την αλήθεια. Όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά, σημαίνει πως ανάμεσα στους δύο συντρόφους δεν επικρατεί σύμπνοια... Ο ένας τουλάχιστον από αυτούς δεν είναι διατεθειμένος να φέρει το βάρος του έρωτα και του γάμου και ζητά διέξοδο, ζητά μια δυνατότητα να ξεφύγει. (Άλφρεντ Άντλερ)

Στη συνειδητή σκέψη των ενηλίκων η μητέρα εμφανίζεται σαν προσωπικότητα με απρόσβλητη ηθική καθαρότητα και τίποτε άλλο δεν είναι πιο οδυνηρό, είτε έχει εξωτερική είτε εσωτερική προέλευση, από την αμφιβολία σε αυτόν τον χαρακτήρα της μητέρας. Ακριβώς αυτή η σχέση της οξύτατης αντίθεσης ανάμεσα στη `μητέρα` και στην `πόρνη` θα μας παροτρύνει να διερευνήσουμε την ιστορία της εξέλιξης και την ασυνείδητη σχέση αυτών των δύο συμπλεγμάτων, αφού γνωρίζουμε ήδη ότι στο ασυνείδητο συμπίπτει σε Ένα αυτό που στη συνείδηση βρίσκεται διαχωρισμένο σε δύο αντιθέσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]